o czym myślę jadąc na rowerze

Po co jedziecie na tą Białoruś?

No właśnie po co? Dziki kraj, pijani kierowcy, bandyci. Reżim i totalitaryzm. Normalnie koszmarne miejsce. 

 ( Białoruś nie odcieła się od swojej sowieckiej przeszłości i postać wiecznienie żywego Ilicza widoczna jest w każdym mieście oraz w wielu wsiach)

Z poprzedniego wypadu do Grodna inaczej odebraliśmy naszego wschodniego sąsiada. Więc jechaliśmy tam z chęcią przeżycia fajnej przygody.

A jak to wyszło, jak się do tego przygotowaliśmy, to postaram się opowiedzieć wam w poniższym tekście. 

Kilka lat temu władze Białorusi uchyliły trochę bramy wjazdowe do swego kraju. Strefa bezwizowa objęła najpierw

Puszczę Białowieską a następnie obwód godzieński. W 2018 roku swoim dekretem Łukaszenka rozszerzył tą strefę

o obwód brzeski. Więc i my postanowiliśmy rozejrzeć sie po tamtych okolicach. Plany były dalekosiężne.

Kosów Poleski, Bereza Kartuska, Brześć. Niestety na to wszystko trzeba by było spędzić  4 dni na Białorusi

a mogliśmy na to poświęcić jedynie weekend.

Kolejna kwestia w ile osób pojedziemy. Poprzedni wyjazd był w 7 osób o różnym stopniu zaawansowania, więc teraz też trzeba by było uwzględnić ich możliwości.

 (kto byl za wschodnią granicą ten rozpozna ten widok. Beczki z kwasem chlebowym, z których sprzedaje się bezpośrednio na ulicach)

Jednemu skończyła się ważność paszportu, innemu nie pasuje termin kolejny nie wsiadał jeszcze na rower itd ....zostaliśmy więc my dwaj.

Nie ma co specjalnie rozpaczać.

Okazało się, że Kosów i Bereza odpadają bo leżą poza strefą bezwizową. Więc odwiedziny w miejscu urodzin Tadeusza Kościuszki oraz dawnego sanacyjnegow ięzienia legły w gruzach i trzeba było je odłożyć na inny czas a skupić się na szukaniu czegoś godnego odwiedzenia.  Postawiliśmy na Różanę i Kamieniec Litewski.

Co prawda na słowo Kamieniec podnosiły się głowy słuchaczy, ale szybko ich uspokajaliśmy, że to nie ten wołodyjowski

a jedynie małe miasteczko z pozostałościamip o dawnym zamku.

Planujac wyjazd wszedłem w kontakt z Yauhenem, który prowadzi stronę "Białoruś po polsku". Okazał się nieocenionym przewodnikiem po sprawach związanych z naszym wyjazdem. To właśnie on prowadził nas za rękę i podpowiadał jak rozwiązac pewne problemy.

( sakwy spakowane, flaga Zambrowa przytroczona więc możemy ruszać)

Jakie problemy spytacie się. Kupujecie przepustki, jedziecie i wracacie. Koniec kropka. Niestety nie jest to takie proste. Niby wszyscy są nastawieni na turystów, ale...

no właśnie te małe ale. Wykombinowaliśmy sobie, że wjedziemy rowerami przez przejście graniczne w Białowieży a wyjedziemy w Brześciu lub w Połowcach. PTTK Białowieża nie widział żadnego problemu. Polska Straż Graniczna też

w zasadzie nie widziała problemu. Niestety problem mogła stwarzać białoruska strona. Okazuje się, że rowery są podciągnięte pod przejścia z ruchem dla pieszych i na samochodowych nie są mile widziane a wręcz odsyłane.

(dobrze, że nie rozrzutnik obornika a opryskiwacz nas prowadził przez blisko 50km  )

Białowieża (PTTK) odsyłał nas do konsulatu a wspomniany Yauhen zaproponowal wysłanie pisma z informacja do KGB

( czy innej instytucji odpowiedzialnej za placówki graniczne) o chęci przekroczenia granicy we wskazanym terminie

i miejscu na rowerach. Jeden tylko zgrzyt....przepustki załatwiś można w 24 do 48 godzin a na odpowiedź z KGB trzeba czekać do 10 dni.

 (dojazd do Białowieży wiedzie przez puszczę. Widok naprawdę przedni)

Znacie powiedzenie...opowiedz o swoich planach i rozbaw tym Pana Boga do łez? Tak było i w naszym wypadku. Ustatliliśmy, że pojedziemy w dniach 17-19 maja 2019. Pismo poszło z informacją o powrocie przez Połowce a tu z dnia

na dzień nastąpiła zmiana pogody. Zimno, deszczowo i wietrznie. Mało tego wszelkie aplikacje pogodowe wskazywały,

że utrzyma się ona do połowy czerwca. Kosztów żadnych nie ponieśliśmy. Jacek odwołał noclegi.

Ja nie wysyłałem kasy za przepustki i sprawa zawisła w próżni. Wyjazd w piatek a w czwartek ulewa nad Zambrowem. Decyzja...próbujemy za tydzień.

Jak wspominałem, przepuski nie problem, ale mogą nam nie dać odpowiedzi z granicy. Jak to mówią, jest ryzyko jest zabawa. Razem z przepustkami dostaliśmy

również kopię pisma, które jak się okazało było bardzo pomocne. Machina ruszyła. Wciągu 24 godzin załatwiliśmy przepustki, ubezpieczenie w białoruskiej strefie.

Jacek dokupił nam ubezpieczenie na te kilka dni u polskiego ubezpieczyciela i z tymi wszystkimi karteluszkami byliśmy już gotowi do startu.

(Valeri , kolega z Francji)

Plan wyjazdu:

1. dzień. Dojazd do Białowieży to jakieś 130km

2. dzień. Przekroczenie granicy. Różana i nocleg w Prużanie. Jakieś 160km.

3. dzień. Kamieniec Litewski i Wysokie. Przekroczenie granicy w Połowcach i powrót do Zambrowa, żeby zdąrzyć na wybory europejskie.

Wystartowaliśmy punktualnie w piątek o 16. Sprzyjał nam wiatr oraz nietypowa pomoc. Okazało się, że po 30km prowadził nas wielki opryskiwacz, który jechał z taką prędkością (ok 40km/h), że mogliśmy utrzymać się w tunelu jaki tworzył. Tym sposobem  droga do Białowieży skróciła się do 4 godzin i 20 min. z postojami w Bielsku Podlaskim i Hajnówce. Jednym słowy....zapierniczaliśmy jak małe samochodziki.

Nocleg mieliśmy wspolnie z francuskim kolegą, który przyjechał do Białowieży na praktyki i przy okazji na rowerze poznawał nasz piekny kraj. Przy pomocy rąk, translatora pogadaliśmy sobie do bardzo późna :). Oczywiście pomocne było piwo :). A mówią, że Francuzi tylko wino :).

Jak potoczyły się losy naszej wycieczki, przeczytacie w kolejnym wpisie

Dziś opowieść nawiązująca do postaci Tadeusza Kościuszki. Ulice, place jego imienia znajdziemy praktycznie w każdym mieście. Pomników niestety już tak wielu nie ma.

Zapraszam na krótką opowieść Pana Edka Poloneza.

(pomnik Tadeusza Kościuszki na rzeszowskim rynku)

Obiecałem opowiedzieć czego się dowiedziałem o tatarskich wsiach a w szczególności o Studziance.

Obecnie miszka we wsi kilka rodzin będącymi potomkami tatarskich osadników. Oczywiście są to rodziny mieszane a jak widać kultywuje się pamięć przodków. Wielka w tym zasługa pana Łukasza Wędy, który opiekuje się mizarem jak również organizuje folklorystyczne imprezy.

Była historia jednego, krótkiego postoju, którą chciałbym z pomocą pasjonatów i znawców tematu pociągnąć i nazwać....HISTORIĄ ZAKUTĄ W KAMIENIU. Oczywiście chcę podzielić się zdobytą wiedzą i dziabnąć Was, zmuszając do rozejrzenia się po okolicy. Może też macie takie zapomniane groby, czy inne "pomniki" ludzkich losów.
Dziś trochę wspomnień, bo zdjęcia już wcześniej pokazywałem. Żałowałem, że nie ma przy nich informacji, czy choćby tłumaczenia inskrypcji. Ale jak się chce to można wielu rzeczy dowiedzieć się. Pan Łukasz Węda, który opiekuje się mizarami, między innymi w Zaścianku (w okolicach Terespola) , oraz Studziance, która leży bliżej Białej Podlaskiej, bardzo mi pomógł i teraz mogę się przed wami mądrzyć

(Piękny nagrobek z czerwonego granitu. Pochowany jest pod nim major 4. Pułku Przedniej Straży wIelkiego Księstwa Litewskiego. Yahya (Jachja Ban) Bielak, który zmarł 8 maja 1791. Nie wiem, że z tyłu pod niepozornym kamieniem spoczywa wielki wojownik, bohater wojen XVIII wieku. To ten grób po prawej stronie za słupkiem)

Jak to w bywa w życiu, Ci najwybitniejsi nie zawsze są odpowiednio uhonorowani, czasem ich groby są bardzo skromne i tak jest w wypadku jednego z najbardziej znanych tatarskich wojowników. Generał Józef Bielak. Znawcy tematu twierdzą, że gdyby pozostał przy Kościuszce w czasie Insurekcji to być może inaczej potoczyła by się losy Polski. Służył od młodego pacholęcia w różnych zaciężnych armiach, przemierzył pół Europy. Nie za swe nazwisko i majątek a za wyjątkowe zdolności został dowódcą 4. Pułku Litewskiego Przedniej Straży. Król August III Sas awansował go do stopnia generała majora, który to był pierwszym nadanym Tatarowi.

(Grób Generała Majora. Dowódcy 4. Pułku Straży Przedniej Przedniej. Muzułmanina, Polaka, wielkiego Żołnierza Rzeczpospolitej. Skromny grób wielkiego człowiek)

(wszystkie nagrobki wykonane są z polnego kamienia)

Jak wspomniałem, zabrakło go przy Kościuszce podczas batalii z Rosjanami pod koniec XVIII wieku, o ile Kościuszko był wybitnym strategiem i dowódcą piechoty to brakowało mu kogoś takiego jak Bielak szalony w swej odwadze, ale również bardzo mądry i znający swój fach. Zabrakło bo...bo zmarł. Nie z bronią w ręku, ale jako 63 letni starzec w rok po wybuchu Powstania Kościuszkowego 23 czerwca 1794 (!!!!!!!). Został pochowany na mizarze w Studziance i to jego grób przez przypadek sfotografowałem.

(Ależ Panie Krzysztofie...przecież data jest wyraźnie widoczna...trzeba tylko patrzeć )

Ten nagrobek z czerwonego granitu, który przykuł moją uwagę jest jeszcze starszy bo z 1791r i należy do majora Yahya (Jachja Jan) Bielak, zmarł 8 maja 1791 roku. On również był oficerem 4. Pułku Straży Przedniej Wielkiego Księstwa Litewskiego. Prywatnie (być może) był wujem generała.

Mam nadzieję, że pan Łukasz nie urwie mi głowy i nie będzie załamywał rąk :D...ważne, że poznaliście kolejną historię zakutą w kamień.

(ciekawe co tu napisane? Prawdopodobnie szahada, czyli arabskie wyznanie wiary)

(nie mam nic przeciw zniczom przy nagrobkach, ale przy takiej suszy to troche ryzykowne zachowanie)

Powrót z Włodawy do domu

Czego obawiamy się w trakcie naszych wypraw? Napewno intensywnych opadów deszczu i bardzo silnego przeciwnego wiatru. Przez całą noc lało. Zmęczenie, pochrapywanie Jacka, nowe miejsce i szum lejącego się z nieba deszczu to wszystko powodowało, że nie mogłem spać. A jak nie przestanie padać? Jak wrócimy? Ciągle kołatały mi się w głowie te pytania a odpowiedzi na nie nie mogłem znaleźć. Poranek przywitał nas jednak pięknym słońcem. Niestety wiatr wiał dość silny i wskazywało na to, że będzię to powrót pod wiatr. Ponad 200km pod wiatr....brrrrr. Fajna perspektywa.

Włodawa. Pamiętam ją sprzed kilku lat i miło było do niej zajrzeć. Wspominałem już, że kilka lat temu gościliśmy w tym mieście. Wybrałem się wtedy po kolacji na spacer i zarejestrowałem te budynki w promieniach zachodzącego słońca. 

Niewiele się zmieniła. Ale w każdym mieście są takie miejsca, które mimo upływu lat nie zmieniają się. Tak widocznie jest z tymi kamienicami na ulicy Kościelnej.

Cerkiew była akurat w trakcie remontu i wstęp na teren budowy był zabroniony....oczywiście zastosowałem się do zakazu. :D . No i drzewa. Tak ciasno obrastają teren cerkwi, że trudno zrobić zdjęcie.

Włodawa to również piękna zabytkowa synagoga. Obecnie mieści się w niej muzeum kultury żydowskiej. Obek kilka budynków dawnych szkół żydowskich. 

Poza tym warto rzucić okiem na włodawskie "sukiennice", czyli czworobok z lokalami handlowymi, który powstał pod koniec XIXwieku. W wielu miasteczkach funkcionowało takie miejsce handlu, lecz w niewielu przetrwało do dnia dzisiejszego. Na pierwszym planie pomnik Żolnierzy Wykletych (chyba). W planach mieliśmy przejazd do Sobiboru i na trójstyk granic. Niestety nocna ulewa i troszkę późniejszy wyjazd z kwatery zmusił nas do odłożenia tych planów na następny wyjazd. Według wstępnych planów i tak czekało nas 200km z haczykiem i pod wiatr. Mało wrażen? Więc wyjazd z Włodawy w kierunku Białej Podlaskiej to droga przez mękę. Ok 20km jazdy po "hitlerówce" czyli drodze ułożonej z betonowych płyt łatanych lepikiem. Telep...telep...telep...i nie ma mowy o jakieś szybszej jeździe. Współczułem jedynie Jackowi, który od jakiegoś czasu boryka się z bólem barku.

Pożegnaliśmy powiat włodawski całując dziurawy i powybijany asfalt....cmokk cmok cmok cmok...huuuuuraaa.... jak niewiele potrzeba do szczęścia. Teraz już gładką drogą na bardziej pożywne śniadanie w góralskiej karczmie na rozdrożu dróg.

Wioooooo koniku a jak się postarasz na kolację zajedziemy w czas.... i tak się stało, że zdążyliśmy na koleację.

Studzianka i stary tatarski miza, który wart jest osobnego wpisu. Dość ciekawe historie wiążą się z nim. Postaram się rozwinąć temat w najbliższym poscie. Więc odrobina cierpliwości jest wskazana a dowiecie się naprawdę tego czego ja wchodząc na teren cmentarza tego dnia nie wiedziałem. 

 ORTEL KRÓLEWSKI PIERWSZY. Wpiszcie sobie tą nazwę do kajecików dzieciaczki i proście starszych, żeby was tam zawieźli. Dawna cerkiew unicka a obecnie kościół pw. Matki Boskiej Różańcowej. Bardzo mały, ale jeśli można tak rzec bardzo przytulny. Chciałbym chodzić do takiego kościółka. Co prawda ksiądz trochę się krzywił na nasze stroje, ale Jacuś ze swoją rozbrajającą gadką załatwił sprawę...a bo wie ksiądz...Bóg wszystkich kocha, nawet tych w kolorowych gatkach. Nie wchodziliśmy wtrakcie mszy a jedynie po liturgii chcieliśmy się pomodlić. Wymiękł więc ksiądz i już grzeczniej się odzywał.

Zespół pałacowo-parkowy rodziny Radziwiłłów. Kolejny przystanek na naszej trasie. Już kiedyś tu byliśmy, ale nie można było tego odpuścić.

 Dawna brama wjazdowa do pałacu Radziwiłłów w kształcie łuku triumfalnego. Na nim płaskorzeźby sławiące zwycięstwo pod Chocimiem, w którym dowodził jeden z Radziwiłów. Brał w niej również udział przyszły król Jan III Sobieski.

 Jeszcze tylko fotka latawca z samolotem ...latawiec dla jasności po drugiej stronie obiektywu...a mural poświęcony jest Podlaskiej Wytwórni Samolotów, która mieściła się w Białej Podlaskiej do 1939r i produkowała samoloty PWS. Między innymi PWS-26, który był samolotem treningowym lecz mimo to walczył w 1939r. Ostatnią sztukę wycofano ze służby w 1959r.

I tak powoli tocząc sie dotarliśmy do domku. Oczywiście nie da się pokazać wszystkiego co udało się nam zobaczyć. W każdym razie plan został wykonany w 95 procentach i myślę, że te 500km w dwa dni było dobrze spożytkowaną podróżą. Polecam tą trasę, może nie w tak ekstremalnym wydaniu jak nasze...ale kto wie? Może są śmiałkowie chcący poprawić coś, coś jeszcze dołożyć. 

Pozdrawiam wszystkich czytających moje wspomnienia i zapraszam do odwiedzenia za jakiś czas mojej strony, wtedy opisze historię tatarskiego cmentarza.

Pewne trasy sprawiają, że bardzo chętnie wraca się wspomnieniami do nich. Tak jest z naszą wyprawą do Włodawy w sierpniu 2019r. Bodajże 4 czy 5 lat temu mieliśmy okazję część tej trasy pokonywać w grupie. Był to rajd pod patronatem burmistrza Zambrowa. Do ponania mieliśmy około 600 km i pierwotnie miał kończyć się w Lwowie na Ukrainie. Niestety sytuacja polityczna zmusiła organizatorów do zmiany punktu docelowego. Niestety tamta wyprawa nie do końca pozwoliła mi nacieszyć oczy tamtymi terenami. W kolejnych latach wypuszczaliśmy się wzdłuż Bugu czy też do Białej Podlaskiej i Janowa Podlaskiego.

Mimo, że pokonywaliśmy pewne odcinki po raz kolejny to wiele widoków nas mile zaskoczyło. Albo poprzednio nie zwróciliśmy na nie uwagi, albo cos spowodowało, że przeoczyliśmy je. Tak było z drewnianym kościółkiem w Starym Bublu. To dawna cerkiew unicka a później prawosławna. Co prawda stoi na niewielkim wzniesieniu i drzewa zasłaniają na nią widok, ale nie usprawiedliwia to mojego gapiostwa. Trasa biegnie południowym brzegiem Bugu. Asfalt miejscami jest dość mocno popękany, ale naprawdę dużo gorszymi jeździliśmy. Trasa Green Velo czasem kieruje na przeprawy promowe w Mielnik-Zabuże lub Niemirów-Gnojnow. Fajna sprawa i swego rodzaju atrakcja turystyczna. Planując jedna trasę radzę omijać tą ostatnią przeprawę gdyż bardzo często jest nieczynna z powodu niskiego stanu wody. W Gnojnie w pobliżu przystani jest MOR i można sobie zrobić fotkę z "witaczem". Między Starym Bublem a Janowem Podlaskim można też podziwiać kompozycje przestrzenne ustawione w pobliżu drogi. Więć nie pędźcie a rozglądajcie się... co prawda trudno je przeoczyć, ale kto was tam wie.  

Janów Podlaski to przede wszystkim Stadnina Koni Arabskich. Trafiliśmy w dniu licytacji. Liczyłem, że może wyjedziemy na jakimś szlachetnym rumaku, lecz okazalo się, że Jacek nie wziął ze sobą karty platynowej i plan spalił na panewce. Trzeba było dalej telepać się na naszych wysłużonych kozach. Poza stadniną warto rozejrzeć się po miasteczku. Jest kilka miejsc godnych odwiedzin. Choćby kościół, pałac biskupi, który obecnie jest ekskluzywnym hotelem czy ryneczek. Jeśli mowa o hotelach to można na chwilę zboczyć z drogi i zajrzeć do pałacyku w Cieleśnicy, który znajduje się między Janowem a Pratulinem.

Pratulin. Sanktuarium Podlaskich Męczenników. Piękna dawna cerkiew unicka, kościół oraz droga krzyżowa. Można tu spędzić spokojne popołudnie. Polecam do wpisania jako miejsce postoju.

Do Pratulina można by było rzec, że przetarliśmy sobie szlak w poprzednich naszych wypadach. Droga w weekend o średnim natężeniu ruchu. Za to wielu wędrowców na rowerach. Co rusz kogoś mijaliśmy a dwie dziewczynki to nawet chyba klika razy wymijaliśmy. Gdy my gdzieś zajeżdżaliśmy one jechał dalej i tym sposobem za jakiś czas znowu je wyprzedzaliśmy. 

                                                                                        (Krzyczew)

Nad samym Bugiem stoi kościółek, tradycyjnie dawna cerkiew unicka. Atrakcją jest również słup graniczny, który to stoi tuż obok. To chyba jeden z nielicznych, do których można bezkarnie podejść. Zawsze przestrzegam znajomych, że fotka przy słupie może was kosztować min 500zł a za filmowanie można zapłacić nawet 1 tys zł. Więc jeśli nie chcecie uszczuplić zasobów finansowych to dwa razy się zastanówcie czy warto. Tu można a nawet należy. 

Między Krzyczewem a Neple stoi pozostałość po polskich jednostkach złożonych w większości z ludzi wcześniej wywiezionych w głąb sowieckiej Rosji, którym nie udało sie dołączyć do armii Andersa. Gineli i łzy ich matek były takie same jak tych, które opłakiwały tych wracających u boku zachodnich aliantów. Warto o tym pamiętać.

Neple to "kamienna baba". Jest ona świadkiem wielu wieków, prawdopodobnie wczesnośredniowieczne obrządki dawnych religii a może chrześcijaskich. Kto to wie na 100%?

Niestety jest kłopot z dotarciem do niej. Gdyby nie Jacek to pewnie nie trafili byśmy do niej. Polna droga i wgłebi zagajnika. Na obrzeżach jest miejsce z metalowymi zabezpieczeniami, które sugerują, że tu stała i gdzieś poszła sobie.

Terespol przywitał nas ograniczeniami w ruchu rowerami po ulicach. Wzdłuż głównej ulicy są ścieżki z kostki brukowej oraz częstych krawężników. Po ulicach jak już mówiłem strach bo jakiś nadgorliwy policjant może na nas zarobić. Co warto zobaczyć? Przede wszystko pozostałości po Twierdzy Brześć, która to znajduje się po drugiej stronie granicy i Bugu. Niestety nie jest widoczna z polskiej strony. Po naszej stronie jest kilka fortów. Najlepiej zachowane to ten w Terespolu oraz w Kobylanach.

Planując trasę do Włodawy wpisałem Kobylany jako jeden z punktów, które musimy odwiedzić. Chodziło między innymi o cerkiew, która była pięknie pomalowana w tęczowe barwy. Niestety wraz z remontem dachu zmieniono również kolor elewacji. Ładnie wygląda, ale straciła tą swoją wyjątkowość. No cóż nie wszystko jest tak jak byśmy chcieli.

Koleny punkt, który tym razem Jacek wyznaczył to Zastawek i stary tatarski cmentarz. Wiele nagrobków jest zniszczonych przez debilnych ludzi jak również przez czynniki atmosferyczne. Podobnie jak żydowskie macewy tak i tatarskie nagrobi wykuto w polnych kamieniach. Wiele napisów jest nieczytelnych...jakbyśmy umieli po arabsku. Kilka nagrobków jest z rosyjskimi inskrypcjami. Pamiętajmy, że przez wiele lat były to tereny rosyjskiego imperium.

Kostomłoty. Miejsce kultu męczenników za wiarę. Bardzo malownicze miejsce. Wiele wycieczek tu zagląda.

Są takie punkty na trasie, które w miarę przybywania kilometrów w nogach tracą na swej atrakcyjności. Po 200km nagle zastanawiasz się czy warto nadłożyć te 5 czy 10km. Tak też było z Jabłeczną. Nie była ona wogóle w naszych planach wyjazdowych. Przejeżdżając przez Narojki wstąpiliśmy do otwartej cerkwi. W rozmowie z księdzem wynikło, że koniecznie musimy tu zajrzeć. Ja byłem na nie, ale Jacek uparł sie. Jak to dobrze, że jednak Jacek ma więcej rozumu ode mnie. Gdybyśmy tu nie zajechali to byłby chyba największy błąd naszej wycieczki. Dzięki Jacu!!!! Jest tu po prostu prześlicznie.

 Przed Sławatyczmi kolejny raz wyprzedziliśmy dziewczyny, które jak się okazało tu kończyły swoją podróż. Jest piekna cerkiew oraz może mniej malowniczy kóściół. Niestety Drzewa przysłaniają jego bryłę i trudno go sfocić więc musicie zaufać mi na słowo, że jest wart obejrzenia. Jak w wielu miejscach na Podlasiu kościół i cerkiew stoją na przeciw siebie i nikomu to chyba nie przeszkadza. Ważna informacja to taka, że za Sławetyczami zaczyna się ścieżka asfaltowa, która biegnie aż do Włodawy czyli ok 25-30km.

Hanna. Wieś z przepięknym drewnianym kościołem. Nie będę zanudzal informacjami, które i tak ściągnąłbym z wiki. Więc powiem tylko, że dawna cerkiew unicka. Rok lub dwa została odremontowana i prezentuje się naprawde pięknie. Zapamiętajcie HANNA.

Do Różanki nad Bugiem dotarliśmy już po zmroku. Kościół oraz ruiny pałacu robią mimo wszystko wrażenie. Nie było już warunków do robienia zdjęć więc musi wam wystarczy to co widzicie.

Po przejechaniu ponad 250km mogliśmy spokojnie stawić się na kwaterę, którą zarezerwoawał Jacek. Na dobrą sprawę zabrakło nam ok 1,5 godziny, zeby dojechać do SObiboru lub na trójstyk granic. Niestety te atrakcje odkładamy na następny raz.

Oczywiści dojechaliśmy. 250 czy więcej to nie jest znowu aż taki wielki wyczyn. Problem zaczyna się kolejnego dnia. Organizm daje jednak znać o sobie. Jak było tym razem,  opowiem w następnym wpisie.

Pozdrawiam wszystkich, którzy dotrwali do końca opowieści.

Kolejne spotkanie z Edkiem Polonezem

 (pomnik Stacha Konwy w Łomży) 

Miałem już okazję przedstawić wam Pana Edka Poloneza znanego gawędziarza . Od wspomnianej wizyty czasem go spotykałem. Wymienialismy się ukłonami jako ludzie kulturalnie i dobrze sobie znani, lecz na pogawędki na ogół brakło w mych sakwach  jakiegoś napoju lub po prostu zwykłego czasu. Okazja się nadarzyła i mogę wam przedstawić kolejną jego barwną opowieść. A poszło o bohatera Kurpsi co go Stach zwali.

(kapliczka w Jednaczewie w miejscu śmierci Stacha Konwy) 

-Panie Edku może się Pan dosiądzie?

Jeśli szanowny Pan Szurkowski ma coś w sakwach do... tak zwanego posłuchania? Znając już smakowe upodobania, otworzyłem puszkę złocistego i oddałem się słuchaniu gawędy Pana Poloneza.

(pomnik postawiono w 1958r. Postać bojownika ludowego pasowała ówczesnej) 

-Znasz Pan może historię kurpiowskiego Robina i Wilhelma Tyla w jednej to osobie i to rodzimego? Mieszkał on spokojnie i to w sumie nie tak znów daleko. Gdzieś w okolicach Zbójny ewentualnie Jednaczewa. Ogólnie jak to mówią latawiec syn wiatraka. Miał on sposobność kiedyś stanąć w szranki z samym pewnym królem w piciu na saganki.

 (autor bloga czyli ja we własnej osobie na jesiennym dywanie) 

-Na ile Pan szanowny winszuje moją gadkę? Jedno czy może więcej piwek, znaczy mam się skaracać czy może roooooozwlekac?

-Nie trać Pan czasu i mojej sympatii 😊... Przejdź pan do meritum swego gaworzenia.

Ślepiami przewrócił, prawie focha strzelił, ale wnet swe opowiadanie grzecznie rozpoczął. 

-Nie wiem od czego tu zacząć, więc zacznę od wstepu. Bo jak tam pamiętam, miał pan pewne w podstawowym wyksztalceniu braki. Działo się to dawno.

Krajem nasze rządził szwab spod Drezna, szmalcowny gość z bogatej rodziny. Żeby władać Polską, na swe wolne wybory przetransferował połowa sejmowych posłów za kasę z moskiewskiej pożyczki. A w nocy cichaczem wyniósł ze skarbca jako by swoje berło i Polski koronę. Kraj nasz był ci wielki, wstawał z kolan wlasnie, w papierach był... prawie potęga światową. 

-Ochryplem okropnie...

-Wody podać... może?

-......... Od wody pięty mi pękają.. I mogę się przez to odwodnić na cacy.

-Jeszcze zostało ze dwa łyki więc ciągnij Pan panie Edek dalej swą gadanie.

-Sas się gość nazywał i kafara był lub jak to  młodzi mówią Pudziana przypominał. Pił za sześciu, żarł za kompanije całą. Za to pies na baby niewyobrazalny. Cwana była bestia. Szwecji jako Saski wypowiedział wojnę, ale rozgrywkę na polskiej ziemi toczył. Ganiali się w tą i na zad po Mazowieckiej i Podlaskiej ziemi. Jak nie jedni to drudzy nas okradali. Przeto bida okrutna tu była, kościoły grabili, bożnice palili. Chłopów na drzewach wieszali, kobiety zniewalali. 

W tem miejscu pojawia się w mem opowiadaniu młody Kurp nazwijmy go Stachu. Służył on jako żołnierz poborowy w zacieżnym regimencie, lecz przez upojna noc z pewna karczmarką spóźnił się na służbę. Pruski dryl w jego jednostce trzymał tam dowódca i pod mur stwiac go juz zamierzał. Miał on wielka ochotę gościa po prostu rozstrelać. Nadzwyczajną silną woli on oraz kilku kumpli z celi ot wzięli i nawiali. Stach jak Sokole Oko, tak to potrafił z dwustu kroków z muszkietu ustrzelić ziarnko grochu co w swym dziobie przepioreczka niosła.  Lub zza roga jedną kulą rozwiązać kokardy w gorsecie jakieś pięknej panny. Legendy krążyły o jego strzeleckich wyczynach. W Kurpiowskiej Puszczy żywot swój tam ciągnął. Łupil co  bogatszych... Moskali i Szwedów. Prusaków, Litwinów wsiech co po drogach i po wsiach maszerowali. Jak coś więcej złupił, przepijał po karczmach. Od czasu do czasu ze swymi kamratami pogonił z zagrody jakiś maruderów co gospodarza chcieli ogołocić.

-Jak pragę szanownego pańskiego, panie szurkowski zdrowia... Zaschlo mi gardło... Slabne.

Faktycznie blady jakiś... Nim jednak coś słodkiego zaproponowałem, sięgnął do mej torby co niezasunięta, puszka napoju kusiła. 

-Więc w karczmie pod Lomżą, gdy bawili się po jakimś skoku, wytoczył się do środka gość ze świtą swoją. Mordeczke rozedarł, dawaj co tam masz najlepszego bo pić się nam chce..ino żywo. Jako, że byli wszystkie po cywilnemu więc nikt nie poznał, że z królem ma do czynienia. Ochlaje usiedli i dawaj bajdurzyc jacy to są jurni, i przy tym majętni. Wszystkich tu szaraczków kupią, a w piciu... No cóż padną. Stach się z roga wynurzył i prach w ucho jakiegoś pajaca. Facet ten  wielki... Odwagę docenił i ze śmiechem na ustach posadził przy sobie. Dawaj opowiadać o podbojach sercowych, o imprezkach przednich. Pili ze Stachem jak równy z równym. Towarzystwo topniało. Stach zakrzyknał.. Hej...Lejb podaj konwe tej swojej siwuchy. Zobaczem czy Fredzio... Bo się tak przedstawił z pierwszego imienia, August dla niepoznaki. Jako że już mieli całkiem nieźle w czubie, zaczął Stacha nazywać Konwą. Gdy po czwartej konwie i Stach się obalil... August ledwo wstawszy.. No i kto jest Mocny? 

(przy okazji wizyty w Łomży warto usiąść na ławeczce Hanki Bielickiej) 

-Masz Pan szanowny... Proste wytłumaczenie, skąd przezwisko Mocny w historii się wzięło. A teraz szanowny Pan pozwoli, że dyskretnie się oddałę. Za napój dziękuję, na przyszłość winszuje. Gdyby czuł Pan potrzebę edukację swą odrobinę uzupełnić to proszę przy okazji zajrzeć do parku, to sobie pogadamy. 

Jeśli będziecie kiedyś wędrować przez Kurpie to pamiętajcie o Auguscie II Sasie Mocnym zwanym i o Stachu Konwie oraz niestety o nieszczęściu jakie na tę ziemię ten władca sprowadził. 

Dziękuję wszystkim, którzy dotrwali do napisów końcowych. 

Sobota. 

Czyli dzień, kiedy mogę i chcę wcześniej wyjechać z domu do pracy. To dzięki temu mogę oglądać wschód słońca za miastem. Dzisiejszy był szary i ponury. Za to dzień wykluł się ładny. Mogłem troszkę dłużej wracać dziś z pracy.

Kolejny tour z kłębiącymi się w głowie myślami.

Może jutro będzie lepszy humor. 

Historia jednego, krótkiego postoju.

W ostatnią niedzielę września wybraliśmy się z Jackiem do Niegowa. Prognozy pogody ostrzegały, że w godzinach popołudniowych może ostro wiać. Więc tak trasę ustawiliśmy, żeby móc wracać z wiatrem. Tradycyjnie po ok 50 km zrobiliśmy krótki postój, który wypadł na przystanku autobusowym we wsi Dybki. Dla niezorientowanych to gdzieś między Ostrowią Mazowiecką a Wyszkowem. Między "starą" a "nową" S8 jest mały zagajnik, w którym zauważyliśmy kamienie. W pierwszej chwili pomyślałem o żydowskich macewach. Okazało się, że są to nagrobki żołnierzy niemieckich z okresu I Wojny Światowej. Kolejne zaskoczenie to jedno z nazwisk. PERCY MAC LEAN. Jak na niemieckiego żołnierza to mało germańskie nazwisko. Oczywiście często można na nagrobkach odnaleźć polskie nazwiska, ale czysto brytyjskie nie miałem okazji widzieć. Moja znajoma Krystyna Jesse przeglądając zdjęcia stwierdziła, że zna to nazwisko. Malo tego, zna osobę noszącą takie samo imię i nazwisko, będącą prawdopodobnie dalekim kuzynem kapitana Percego Mac Lean'a. Postanowiłem trochę pogrzebać w internecie i trafiłem na cały ciąg informacji. Zastrzegam, że poniższe teksty nie są mojego autorstwa i pochodzą ze strony :

macleans.home.blog/cat…/historia-rodu/kapitan-percy-mac-lean

Postaram się streścić, ale oczywiście polecam również odwiedzenie strony autora.

Więc czego się dowiedziałem? Otóż Percy Mac Lean był potomkiem szkockiego kupca, który 22 czerwca 1753 w wieku 17 lat postawił nogę na gdańskim nabrzeżu. To właśnie z tym miastem związał swoją przyszłość. Tu zamieszkał, założył kantor handlowy przy Długim Targu 20 ( Langer Markt 450).
Tyle o przodkach a teraz o samym Percym. Otóż jak podaja księgi chrztu gminy ewangelickiej w obecnym Starogardzie k/Gdańska wpisano, że urodził się 30 września 1873 o godzinie 6 rano. Wynika, że odwiedziłem jego grób w 146 rocznicę urodzin :). Był drugim dzieckiem w rodzinie Mac Lean. Jego starszy brat wybrał zawód lekarza, on zaś wybrał karierę wojskową. Zaczął w 128 pułku piechoty gdzie po 4 latach służby odebrał patent oficerski i ... i wypłynął w 1900r do Chin z ekspedycja karną, która miała na celu stłumienie Powstania Bokserów. Po powrocie z Chin kontynuował karierę wojskową w 128 pp a następnie w stopniu kapitana przeniesiony został do Czwartego Wschodniopruskiego Pułku Grenadierów Króla Fryderyka I Nr 5 kompania 10. Co może zaciekawić część mojej rodziny, mieszkał w Gdańsku przy ulicy Żabi Kruk 22/23. W 1915 roku pod Ostrowią Mazowiecką toczyły się walki w których brał udział III batalion, którego szefem był właśnie nasz bohater. 25 lipca w poprowadził on do ataku swoich żołnierzy do bitwy pod Marianowem i Olszanką. W kronice odnotowano: "(..) Regiment ponownie poniósł dotkliwą stratę. Dziesiątego sierpnia poległ dowódca fizylierów kapitan Mac Lean. Kiedy stojąc prosto dyktował rozkaz ataku dla swojego batalionu, został trafiony w głowę kulą szrapnela. Cały dzień mocowała się jeszcze ze śmiercią jego nieugięta natura, aż wreszcie waleczne serce przestało bić. W leśnej głuszy, którą tak bardzo ukochał za życia, znalazł swój chłodny grób. Symboliczny grób ma Percy Mac Lean także na berlińskim cmentarzu – na rodzinnym nagrobku wspomniane jest jego imię z adnotacją, że zginął w Rosji (Ostrów Mazowiecka położona była wówczas na terenie tego państwa)."

Tyle się dowiedziałem z powyższego bloga. I wypada, żałować, że tak mało wiemy o innych nagrobkach jakie udało mi się "odkryć" przy okazji moich wędrówek.

Powyższym tekstem rozpączeła się moja przygoda z poszukiwaniem różnych ciekawych historii. Jakiś czas po publikacji tego tekstu na fejsie odezwała sie do mnie koleżanka z Berlina, że zna osobę o takim samym nazwisku oraz imieniu, więc nie może to być przypadek. Dotarła ona do Pana Percego Mac Lean'a, emerytowanego prawnika. Opowiedział jej a właściwie poworzył historię zawartą w powyższym opisie. Mało tego jej mąż mieszka obecnie (jeśli dobrze zrozumiałem) w mieście skad pochodziła częśc rodu Mac Lean'ów.

Pan Percy z moją koleżanka Krystyną na berlińskim cmentarzu przy rodzinnym grobie Mac Lean'ów. 

Krystyna zarzeka się, że namówi go na odwiedzenie miejsce pierwotnego pochówku przodka.

Dzień dobry.

Coś się kiedyś zaczyna i ma swój początek. Dziś próbuję swoich sił w prowadzeniu bloga, ktory być może będzie pamiętnikiem moich rowerowych podróży. Postaram się okraszać go zdjęciami, opowieściami napotkanych na drodze miejsc i ludzi.

Kilkanaście lat temu zacząlęm przygodę z rowerem. W sklepie typu "guma, szkło aby szło" nabyłem za całe 199zł chiński rower. Już na pierwszej przejażdżce odpadła korba z pedałem. Ale dzielnie radziłem sobie. Poznawałem okolice, kolejne wsie i miasteczka. Przejechanie 10km było dla mnie wielkim wyzwanie. Gdy pokonałem 30km uznałem, że to jest rekord świata.

Przez kilka lat kręciłem samotnie kolejne kilometry wokół mojego rodzinnego Zambrowa. Później była przygota z grupą Gienia Borowskiego, który wciągnął mnie w prawdziwą turystykę rowerową. Były to kilkudniowe wycieczki w zwartym szyku z prawie wojskowym drylem. Troche było zwiedzanie, lecz jak dla mnie zbyt mało. Spróbowałem namówić grupę znajomych, jakiś czas trzymaliśmy się wspólnie, niestety drogi nasze się rozeszły. Pozostał tylko Jacek. Teraz wspólnie zjeżdżamy Podlasie i Mazowsze. Tu można nas spotkać najczęściej. 

Tyle wstępu a teraz czas zacząć opowiadania. :)