Turystyka rowerowa

że tak potoczą się losy albumu

Rok temu założyłem bloga. Zacząłęm opisywać w nim moje podróże rowerowe. Później przywróciłem do życia Edka Poloneza. W kwietniu na fejsie zamieściłem pierwszy wpis, który był w duchu opowieści Edka Poloneza. Co prawda usunąłęm jego postać jako narratora, ale to jakby jego wielka zasługa. Spodobały się jego opowiastki, jego podejście do przypadków historycznych. Dziś po roku działalności mogę pochwalić się trzema albumami z serii wędrówek po Podlasiu oraz Mazowszu. Są chętni na zakup, więc tym większa z tego jest frajda.

Jak będzie za rok? Zobaczymy, co Bóg da nam. Ten niestety dość mocno nas doświadczył. Rodzina, praca, finanse. Wszystko do góry nogami się wywróciło. Oby ten następny rok był dużo, dużo lepszy.

... a po drodze była Kamienna Stara i legenda o Ani

Dziś trochę na smutno, trochę refleksyjnie o pewnej małej dziewczynce ze wsi Kamienna Stara woj. Podlaskie

Aniu nie baw się z tymi kotami. Trzeba pomoc Matce w kuchni. Aniu leć i przynieś trochę trawy, by nakarmić króliki. Aniu skocz do dworu, może potrzebują trochę kwiatów, do umajenia stołu.... Aniu, gdzie się ona podziała?

Znacie ten typ dzieciaka, słodkiego, pomocnego, które zawsze chętnie pomoże rodzicom, czy też innym ludziom. Mała piegowata buźka, kosmyki mysich ogonków na głowie. Bosa i rezolutną dziewczynka. Niczym się nie wsławiła, nie wygrała żadnej bitwy, nie urodziła żadnego przyszłego marszałka polnego. Zwykła rezolutna dziewuszka, która mimo wszystko wpisała się w historię tej ziemi.

Ania mieszkała z liczną rodziną, w małej chatce przy dworze w Kamiennej. Rodzice ciężko pracowali na roli, żeby wykarmić rodzinę. Miała kilku braci oraz jeszcze dwie siostry. Młodszymi się opiekowała, pilnowała dziatwy by nie zrobiły sobie krzywdy. We dworze znali tego pieguska. Zawsze uśmiechnięta z naręczem polnych kwiatów stała przed ochmistrzynią czekając, aż ta raczy ja zauważyć. Ta niby sroga kobieta, ale tylko na pozór. Bo kto mógł nie lubić tej dziewczynki ze śmiesznie zadartym noskiem i wiecznym na ustach uśmiechem.

Dwór należał do do bardzo ważnej persony. Marszałek Wielkiego Księstwa Litewskiego Piotr Wiesiołowski był jego właścicielem. Wyniosły człowiek, rygorystycznie przestrzegający prawa. Nikomu nie darował kradzieży drewna z królewskiego lasu, czy też upolowania choćby kulawej łani. Ludzie bali się go, bali się też jego porywczego charakteru. Potrafił za byle przewinienie mocno wybatożyć.

Latem zjeżdżał cały marszałkowski dwór darmozjadów do Kamiennej z Trok, czy też to z pobliskiej Sidry, gdzie Wiesiołowski wybudował sobie wielki zamek obronny. Po co, na co komu, pytali się ludzie. Zamek w środku bezpiecznego kraju? O krzyżakach dawno już tu zapomniano. Tatarzy mieszkali zgodni, byli już jako tutejsi? Zamek, chyba tylko, żeby mieć prestiż i popisać się przed innymi szlachetnymi panami.

Pewnego dnia ochmistrzyni z dobroci serca, w kawał jakiegoś Lachmana, Ani zawinęła kawałek pieczonego jeleniego mięsa. Zamiast rzuć to psom na pożarcie, dała temu śmiesznemu szkrabowi.

-Masz kruszynko i zjedz to sobie. Bo jak nie będziesz nic jadła, to nie urośniesz.

Ania ślicznie dygnęła na swych chudych nóżkach, lecz zamiast zjeść na miejscu podarowany ochłap, pobiegła z nim do młodszego rodzeństwa.

Możny Piotr często widywał we dworze tą szarą kruszynkę, która swym uśmiechem rozjaśniała mroczne myśli jego i żony. Miała jakiś tajemniczy wpływ na otaczających ją ludzi, każdy na widok pieguska, zawsze się uśmiechał.

Ania biegła przez łąki, skrajem lasu do chatki rodziców, by dać choć kawałek tego cudownie pachnącego mięsa swojemu rodzeństwu. Czy kiedykolwiek coś tak smacznego jedli? Kiedy to ostatnio Matula dała im po jakieś skwarce? Ależ się ucieszą maluszki zgłodniałe.

Z oddali dobiegał skowyt psów myśliwskich, zapewne Pan ze swoją świtą polował na jakiegoś tu zwierza. Jeszcze tylko przez ten kawałek poletka, przez polankę i za chwilę już będę w domu. Ot się braciszkowie ucieszą. Może i Tatul pogłasze mnie swą spracowana dłonią, za to że coś tak smakowitego przyniosłam do domu. Na srogie spojrzenie, powiem, żem dostałam. Na Boga nie ukradłam a przecież dostałam.

Czemu te psy tak głośno muszą ujadać? Wystraszą moje kotki. O już widać po przez drzewa mój dom, już za chwilę będę ze swoimi maluszkami.

Nagle jakiś hałas, tętent spłoszonej zwierzyny. Ujadanie i warkot psów. Sarny, jelenie, jakieś lisy przemknęły w pobliżu Ani, w panicznej ucieczce. Za nimi wypadła sfora ogarów. Wielkie, wygłodniałe z żądzą mordu w oczach.

Pierwszy rzucił się na Anie, za nim też kolejne. Do końca dziewczynka trzymała przy sercu małe zawiniątko, które niosła do domku,dla swego rodzeństwa. Nim dojechał Marszałek Wiesiołowski, niewiele z małego chucherka zostało. Pewnie by nie zauważył gdyby nie znał tych mysich ogonków. Teraz zlepione krwią. Martwe i bardzo, bardzo smutne. Jak nigdy wcześniej nie żałował śmierci zwykłego chłopskiego dzieciaka, tak teraz padł na kolana i głośno zapłakał na dziewczynki ciałkiem.

Wynagrodzić chciał rodzicom stratę ich perełki. Ale czy pieniądze mogą zwrócić życie? Czy przywrócą radość jaką Ania im dawała? Czy pieniądze zaśmieją się? Czy zaśpiewają małym braciszkom?

Wiesiołowski mimo, że nie musiał, przywdział szaty żałobne. W miejscu śmierci Ani postawić kazał kościół. Ufundował go jako akt pokuty za swe niedopatrzenie, za swą pychę. Do końca dni swych żył w jak pątnik o chlebie i wodzie. Odsunął się od życia dworskiego. Śmierć małej chłopskiej dziewczynki bardzo nim wstrząsnęła.

Taka to smutna historia wiąże się, z powstaniem kościoła w Kamiennej Starej. Jeśli kiedyś tu zajrzycie, to pamiętajcie o tym, jak kruche bywają chwilę radości, jakie dają nam nasze dzieci. Jak łatwo stracić je przez swoją czy też cudzą pychę. Żaden pieniądz nie jest wart tych chwil jakie dają nam dzieciaki. Niech i najbrzydsze, najgłupsze dla innych. Dla nas są zawsze tymi wyjątkowymi.

cdn.

... spełnić marzenie

2.40 kiedy pobudkę zagrało... tak mógłbym sobie podśpiewywać, gdyby to nie był środek nocy. Normalni ludzie o tej porze to śpią a nie zrywają się, żeby spakować ostatnie rzeczy do sakwy, zjeść jakieś śniadanie i ruszyć w drogę. W nocy nad Zambrowem i okolicami przeszła potężna ulewa. Co prawda termometr pokazywał aż 12C, ale drogi były mokre. Sam bez Jacka wyruszyłęm do Sitawki. Jechać przez Tykocin czy przez Goniądz, całą drogę do Mężenina kołatało mi się to po głowie. Powrót będę miał pod wiatr. Wtedy las mnie osłoni. Od Tykocina to pola więc będę walczył ze zmęczeniem i do tego z wiatrem. Czy dobrze postąpiłem to dowiecie się na koniec mojego wpisu.

Jeżewo przywitało mnie zalaną ścieżką rowerową do połowy koła. Więc przy okazji skarpety i buty miałem już mokre po 40km. Oby tylko nie było zimno bo to szybko odbierze mi ochotę na jazdę. Tykocin powoli budził się do życia gdy dojeżdżałem do niego. Chociaż juz chyba pierwsi turyści śpieszyli do Kiermus na jarmark. Po cichu liczyłem, że w Tykocinie znajdę stojak do napraw roweru, gdyż czułem, że mam mało powietrza w kołach. Niestety Green Velo i miasto nie zadbały o tak potrzebny dla turystów rowerowych gadżet jak pompka. Mam taką mała, ale ona nie jest w stanie dobić do 8atm.

Celem mojej wycieczki były "drewnale" z Sitawki. To taka mała wieś z typu tych "daleko od szosy", do któej nikt bez potrzeby nie zagląda. Położona jest w okolicach Janowa, ale nie tego słynącego ze stadniny koni arabskich, a z corocznego jarmarku końskiego. Nie wiem czy jeszcze tu się takowy odbywa, ale kiedyś słynny był na całe Podlasie. Te Janowo leży w pobliżu Sokółki i Suchowoli. Łatwo pomylić wpisując do google maps nazwę Janów.  Po drodze odkryłem, ze o ile jest Białystok to jego przeciwieństwem jest Czarnystok.

 Od jakiegoś czasu obseruję działalność Arkadiusza Andrejkowa na Podlasiu. Ten artysta z Podkarpacie przenosi na ściany zdjęcia. Najczęściej są to fotografie sprzed lat. Takie różne scenki rodzajowe z życia mieszkańców wsi. Na Podlasiu było do tej pory trzy jego "drewnale", bo tak nazywam tą formę sztuki. Knorydy, Dubno i włąśnie Sitawka. Za sprawą Koła Gospodyń Wiejskich z Sitawki przyjechał tu ponownie pod koniec sierpnia i namalował kilka następnych drewnali w tym dwa w pobliskim Janowie.

Cieszy mnie, że tak mała społeczność potrafiła zorganizować się, zebrać trochę funduszy i zaprosić go do współpracy. Teraz jest po co zjechać z trasy E8, żeby zajechać do tej oddalonej od świata małej wioski.

 cdn.

....bo Niegów nie bardzo mi się z czymś kojarzy.

Druga odsłona historii najbardziej kuchennej monarszej rodziny, w dziejach naszej Ojczyzny. Dla przypomnienia tym, którzy pominęli pierwszy odcinek. Wnusio Bronki Sforsą sławnej krakowskiej zielarki, oddany na przechowanie przez Kaśkę, która wyjechała do Szwecji na saksy, najwięcej czasu spędzał w pałacowej kuchni. Nadobył przez to ksywkę Waza. Naszła mnie też taka myśl, co by było gdyby jak inni kuchmistrze został Grubym lub Słoneczkiem od okrągłego lica nazwanym? Zygmunt III Gruby a może Słoneczko? W sumie dziwnie by to nie brzmiało, ale dla dzieci to lekki byłby na podwórka dyskomfort. Taki mały szczurek i weź go Grubym wołaj, może i fakt, że lepiej jak tym Waza został.
Pamiętacie pewne, że Zygmuś wdał się w spór rodzinny o tronowy mebel z IKEI. Ponoć polski zydel uwierał go okropnie i chciał swą mniej szlachetną część pleców na szwedzkim posadzić. To już jednak było, i to już nie wróci, leciem więc dalej, żeby was nie nudzić.
Doszły do Zygmusiu takie o to słuchy, że dość wypasiony rosyjski mebel może być do wzięcia. Otóż Rosja była w dość długiej żałobie, bo nawet do dziś zwą ten czas, czasem długiej smuty. A czemu tu się dziwić gdy rządy w tak wielkim imperium sprawuje gość z mrocznej opery. Godunow przytulił na lat kilka posadę Cara na moskiewskimi Kremlu. Śpiewał gardłowo, ale też gardłowo traktował swych bojarów. Albo na stryczek, albo pod toporek. Dziatwę kuzynostwa wcześniej też posiekał. Brrrrr... nie był jak widać zbyt subtelny jak obecny Car Kremla, nie bawił się w herbatki, raczej w krwawy befsztyk. Sam Godunow ponoć zszedłszy z tego to padołu po wypiciu wieczornej zielonej herbatki. Po tem to się już zaczęła prawie mydlana opera. Co rusz się pojawiał jakiś Samozwaniec. Tak się nazywały cudem ocalałe dzieciaczki wujostwa i ciotków poprzedniego Cara. Polska magnateria też w tym miała udział, wiadomo nasz car, nasze rurociąga. Sadzali na zydlu kolejne znajdy, swe córki nawet za mąż za nich wydawali. Jak oni sadzali tak ruscy ich ściągali. Dowcip po moskiewskich herbaciarniach nawet ci taki to krążył. Nie uczmy się ich imion na pamięć, gdyż tak szybko w niebyt to odchodzą.

Aż do tej zabawy włączył się nasz Zygmuś. Posłał on pod Smoleńsk z Żółkiewiczem hetmanem syncia swego starszego, Władka chorowitego. On od dziecka był słaby na zdrowiu, więc tatuś na wschód go wywiózł, co by się hartował. Przesiedział on w namiocie pod stertą ciepłych kołder, ale tytuł bohatera i jemu z czasem przypadł.
Zygmuś dał do Moskwy sygnał dość wyraźny. Mam wolne moce przerobowe w postaci swego syna. Wyślę Wam go na władcę, co będzie Was miłował. W zamian oddacie mi Inflanty, Smoleńsk i swój Nowogród. A trzeba to wiedzieć, że Rosjan Nowogród to jak dla nas Częstochowę ktoś by chciał odebrać. Więc tak jak u nas było z Częstochową, który ja raczył oblegać. Z lekka naród rosyjski pod się tego zrobił, i Polaków z Kremla na cztery wiatry pogonił. Co prawda Władka tam nie było, bo był na lekarskim w tym czasie zwolnieniu. Ale jak z tytułem zdobywcy Smoleńska tak i po wsze czasy Carem Rosji lubi się tytułować.
Gdy więc Zygmunt pożegnał się ziemskim padołem, szlachta jednomyślnie Władka na swego władcę obrała. Jakby o nim nie gadać, że niby leń i hulaka. To kraj w spokoju przez swe panowanie względnie trzymał. Rosję kilka razy próbował przekonać do oddania mu sobolowej czapki, która oni za swą koronę uważali. Ci zawsze twierdzili, że jest u kuśnierza i nie jej w tej chwili szansy na jej Polakom oddanie. Z kuzynem szwedzkim też się jakoś ułożył. Rządź na razie a później wrócimy do rozmowy.
Statki we Gdańsku zaczął też budować, co by nie liczyć tylko na skandynawskie linie promowe. Swego tatuśka na palu w Warszawie postawił, co by na nią sobie z góry patrzył.

Jak na gościa, co był w dużej mierze na L4 zusowskim, dobrze go dziś wspominamy. Ludzkim był władcą , bo nawet swą żonę swemu następcy w testamencie przepisał.
Kosztem odstąpienia od tej sobolowej czapki i krzesła Ikei na długi czas dla Rzeczypospolitej spokój względny zapewnił. Niestety ukraiński barszcz pod koniec jego żywota, wylał się na stepy. Lecz z jego konsumpcja zmierzyć już się musieli jego dwaj bracia, o których już w następnej odsłonie opowiem.

... za totalne zapomnienie.

Ostatni okres obfitował w kilka wyjazdów i niebawem o nich napisze. Prawda jest również tak, że dużo czasu poświęciłem na układanie albumu, a właściwie albumów. Bo w miarę pozytywnym przyjęciu "Wędrówek po podlaskich zakamarkac", zacząłem składanie kolejnego.

Jak on się przyjmie, to juz się okaże niebawem. Tym razem więcej miejsca jest nadbużańskiej krainie. Trochę Mazowsza, trochę jest również Podlasia.

Uffff....nie sądziłem, że to może być taka harówka. Teraz chciałem uniknąć błedów z poprzedniego albumu. Co prawda, ludzie więcej skupiali się na zdjęciach niż zapewne na tekscie, ale kilka osób wskazało mi błedy i to czasem bardzo rzucające się w oczy :). No cóż moje nauczycielki polskiego i tak by załamywały ręce bo mam nadzieję, że żyją i mają się całkiem dobrze.

Na dziś tylko tyle. Ale wracam i będę pisał o swoich wędrókach.

czyli o malunkach na drewnianych domach

Jakiś czas tem, przy okazji publikowania w necie postu na temat murali z Wizny, podano mi namiary na Arkadiusza Andrejkowa. Jest to artysta specjalizujący się w wykonywaniu obrazów na ścianach starych domów czy stodół. Do tej pory tworzył on na południu Polski w okolicach Jasła i Przemyśla. Ostatnio jednak zawitał na Podlasie i stworzył trzy drewnale. Dwa z nich powstały w regionach Podlasia, któe są często celem naszymi wypraw. 

Pierwszy z nich natrafiliśmy w Konorydach. A dokłądnei to dom nr 30. Przedstawia on gospodynię z koleżankami sprzed lat. Co prawda nie miałem okazji porozmawiać z bohaterką obrazu, ale na pewno miałaby wiele do opowiedzenia. Konorydy to również piękne drewniane cerkwie, ale im poświęce oddzielny wpis.

Kolejny znajdował się Dubnie pod nr 14. Jest to obraz isnpirowany fotografią Jurka Rajeckiego. Wielkiego znawcy i kronikarza Podlasia. Co prawda znam go tylko wirtualnie, ale jednak znam i wiem co nieco o nim. Tak więc został jakby w ten sposób uhonorowany swoją pracą na podlaskiej chacie, któe tak uwielbia.

Trzeci z drewnali znajduje się we Sitawce w okolicach Janowa. Do tego przymierzam się i być może uda mi się dotrzec w sierniu.

Czyli z cyklu historia tuż za progiem

Kiedyś pewien polityk wpadł na pomysł by zlikwidować w całej Polsce ulice Dworcowe. Czym to motywował spytacie się zapewne? Otóż tym, że miały one pochodzić jakoby od Dworcowa Rosyjskiego czy może bardziej Sowieckiego politruka.

Dziś zajmiemy się hasłem „trep”, dość ironicznym określeniem kadry wojskowej. Bo zapewne nie zdajecie sobie skąd wzięła się ta ironiczna nazwa. I tu Was zaskoczę gdyż wielki na to wpływ ma gość, który mieszkał, żył i pomarł w moich okolicach. Nie to, żebym był z tego akurat dumny, ale jak to mówią, nie wybiera się rodziny i miejsca urodzenia.

Wróćmy jednak do wspomnianego „trepa”. Któż z nas nie znana słów przypisywanych carowi Piotrowi I Wielkiemu, który tak miał się wypowiedzieć o swoich poddanych.

„ Podwładny powinien przed obliczem przełożonego mieć wygląd lichy i durnowaty, tak, by swoim pojmowaniem sprawy nie peszyć przełożonego. „

Półtora wieku po śmierci Piotra Wielkiego tym słowom postanowił zaprzeczyć pewien potomek polskiej szlachty, będący wysoko postawionym gienerałem rosyjskiej armii, któremu zlecono przegląd struktur żandarmerii w Królestwie Polskim. Andrzej Kuczyński tak się on nazywał. Na nieszczęście Polski był on już zrusyfikowany i bardzo do swej roboty się garnął. Gdy zjawił się na dalekiej prowincji Cesarstwa Rosyjskiego jakim była wtedy Warszawka, doznał już wielkiego szoku. Gdy zaś wyjechał na wizytę do Płońska czy też choćby pobliskiego Wyszkowa to przeżył szok iście traumatyczny. Zastał na posterunkach małpoludów brudnych i zapijaczonych. Niepiśmiennych tępaków co to bez wyraźnej zachęty w postaci kija od łopaty nie byli w stanie sami wykonać jakiegoś zadania.

Po tym przeglądzie kadr...hahahahahahaha...dobrze to brzmi, kadry, ale nie śmiejmy się z ludzi upośledzonych, a takich miał on prawie połowę składu jakim to dysponował. Więc zawnioskowal do władz zwierzchnich o:

po pierwsze wysłanie ludzi umiejących mówić i choćby pisać słów kilka. Najlepiej po polsku, lecz jeśli choćby znał nasz język w mowie to też takiego przygarnie.

Po drugie. Zmniejszyć ilość koni gdyż te zawyżają iloraz inteligencji konkretnej placówki.

Po trzecie i kolejne. Nakazać się myć i od czasu do czasu wytrzeźwieć.

Za swe epokowe badania, dostał kopa w górę i wylądował w jakimś centralnym sztabie w Moskwie albo też w Warszawie. Na jego zaś miejsce trafił gość, który dał początek potocznej nazwie oficera.
Trepow był wpatrzony w Kuczyńskiego niczym w święty jakiś obraz. Zabrał się za to co zwierzchność pozostawiła i wydał nakaz trzy i cztery do natychmiastowego wykonywania. Poza tym zlecił wszystkich od komendanta po najniższego policmajstra wziąć udział w kursie tygodniowym, który miał na celu nauczyć ich zapinania guzików i sznurowani trepów. I nadal się upierał nad pozbyciem się części koni gdyż faktycznie były one w w większości inteligentniejsze od swych jeźdźców.

Oczywiście zwierzchność nie zawsze szła im z tym na rękę, lecz z czasem i ona przejrzała na oczy, że z takim zapleczem Polacy wcześniej czy później dadzą im niezłego łupnia. Nowych żandarmów, których Trepow zaczął ściągać na placówki w terenie zaczęto nazywać trepami, co przylgnęło z czasem do wojska a w szczególności jego kadry.

Kuczyński został po Powstaniu Styczniowym przywrócony do służby w żandarmerii. Do spółki z Trepowem nieźle nam jako Polakom swymi czynami nabruździł. Od cara dostał wiele włości, o których wcześniej Wam wspomniałem. Dożył swych dni w majątku Orła (czyżby do jakaś ironia), który leży między Ostrowią Mazowiecką a Małkinią Górną.

Niestety obaj byli szuje wyjątkowe. Dziś można podziwiać piękny ażurowy nagrobek iście jak jakaś altana. Trepow zaś zaszedł jeszcze wyżej gdyż został głównym policmajstrem stołecznego Petersburga.

Czyli jest nowy album o moich wycieczkach

Od dłuższego czasu trochę zaniedbywałem bloga. Powód był dość prozaiczny. Przez ostatnie miesiące, czarowałem ludzi na fejsie opowieściami iście rodem Edka Poloneza. Powstało ponad 50 odcinków "głupawek" z moimi zdjęciami. Spodobało się to na tyle, że bardzo wiele osób namawiało mnie na przelanie tego na papier. Nie wiem jak to jest z drukowaniem...haaaa...z pisaniem książek a co dopiero o ich wydawaniu. Ułożyłem fotoalbum z materiałów jakie w grupie Piękna Nasza Polska Cała, udało mi się wstawić.

Oczywiście nie da się z przyczyn dość prozaicznych tego wszystkiego upchnąć do jednego albumu. Powód cena. Za 56 stron trzeba 90 zł zapłącić. Plis koszt wysyłki...nie wiem czy kogoś to zainteresuje.

Udało mi się wcisnąć 14 opowiastek i ponad 100 zdjęć mojego autorstwa. Teraz pora puścic info na grupę o ile tylko admini się zgodzą. Sam jestem ciekaw odzewu.

20 czerwca 2020 roku. Dzień kiedy miałem zmierzyć się ze swoimi słabościami i spróbować ujechac jakiś nie wzbudzający litości wynik. Kiedyś powiedziałem sobie, że niczego i nikomu nie muszę udawadniać. Ale coś co ludzie nazywają ambicją a ja czasem myślę, że to zwykła ludzka głupoty, pchały mnie do pokonywania kolejnych okrążeń maratonu.

10 rano a termometr dobrze ponad 20C stopni pokazywał. Z każdą godziną słupek rtęci rósł aż do 35C jakie pokazywał moj licznik na rowerze. Gdy jedziesz to nie czuje się tego całego skwaru. Chłodny wiaterek owiewa twarz, jest naprawdę superaśnie. Ale to wszystko do momentu gdy trzeba się zatrzymać i wejść do punktu kontrolnego aby podbić kartę i podpisać listę. Pot wtedy oczy zalewa. Pieką okropnie, oby szybciej na rower i choć na chwilę unieść przyłbicę i osuszyć czoło.

Tempo na pierwszych trzech okrążeniach mimo , że w granicach 30km/h to nie na maksa. Widziałem wielu, którzy nas mijali, czy wręcz stając na pedałach starali się nam uciec. Jacuś kazał mi uważać na tętno. Żeby nie zajechać się na samym początku.

14 godzina dnia a 4 jazdy. Weszliśmy w bazie podbić kontrolki i ogłoszono, że obiad. Gotów byłem jechać na kolejne kółk, lecz Jacek zarządził przerwę na posiłek. W tym czasie rozpętał się istny armagedon. Wichura, ulewa połaczona z piorunami. 

Po pierwszym ataku, gdy zaczęło się lekko przejaśniać postanowiłem ruszyć na trasę. To juz była pierwsza próba. Okazało się, że z każdym kolejnym kilometremw stronę Kulesz Kościelnych deszcz wzmaga się. Drogi nadal śliskie i mokre. Powrót do Mazowiecka z mniejszą ilością wody na jezdni. Po godzinie nie było już znaku po paskudnej pogodzie. Godzina odpoczynku dała mi dodatkową energię. Czułem pod nogą pedał, czego nie można było powiedzieć na początku imprezy. Jacek trochę mnie podpuszczał a ja udawałem, że daje mu się podpuścić. W każdym razie zmiany i pociągnięcia sprawiały, że mało kto mógł nam utrzymac koła.

I nadszedł wieczór, przyszła kolejna chmura deszczowa. Kolejna godzina spędzona pod dachem. Niby w głowie słyszałem głos....zostań, odpuść. Jacek zjechał już z trasy, zostałem sam ze sobą na sam. Za oknem leje, jedne buty juz doszczętnie przemoczone. Ogólna opinia to w taką pogodę nie ma sensu ryzykować życia i własnego zdrowia. Pierwszy wyłamał się Robciu. Pada mniejszy deszcz to znak, że wrócę już suchą szosą. Postałem jeszcze chwilę. Mokre buty założyłem, na nie pokrowce i hajda na koń ruszać w dzikie pole. Woda w koleinach. Kierowcy nie mają litości. Albo zbieramy wodę spod mijających nasz samochodów, albo światła drogowę prosto w nasze oczy. Tadek przez taki oślepienie zaliczył wywrotkę, mało na niego nie wpadłem.

Niby to była jedna z najkrótszych nocy, lecz ciemna i bez księżyca. Co z tego, że gwiazdy się skrzyły gdy wokół ciemno choćby oko wkol. Gdy tak jedziesz nocą sam, nie masz z kim nawet pogadać, umysł sam tworzy sobie obrazy. Tu wsród gałęzi coś ci mignie. Ktoś za tobą jedzie a nikogo nie widać. Okazuje się, że to tylko klamra odblaskowego plastrona wydaje dzwięk zbliżony do jadącego za mną jakiegoś kolarza. Tu jakiś nocny ptak się odzywa a w lesie dałbym rękę sobie uciąć, że słyszałem człapanie jakiegoś wielkiego zwierzaka. Po trzeciej zaczęło się przejaśniać. Uffff...ale ulga.

Do 22 to jakby jazda z górki. Trochę się człek pomęczy, trochę się spoci. Lecz później to istny zarzynek. Zaczyna brakować sił, siada powoli psychika. Dłuższy odpoczynek to stygnięcie mięśni. Skurcze i ból przy ponownym wsiadaniu na rower. Więc jeśli da się to nie dać się złemu...do przodu...do przedu.

Rano zmiana butów na suchą parę i dalej w drogę. Niestety tym razem rozjechaliśmy się z Jackiem. Tempo było zbyt wysokie jak dla mnie o poranku, musiałem odpuścić. W sumie już nie czułem tego wewnętrznego przymusu, żeby pokonać choćby jeszcze jedną pętle. Koło w moim rumaku zaczęło piszczeć. Widać już i ono miało dosyć. W sumie wykęciłem mniej niż rok temu, ale lepiej niz na dwóch pierwszych z maratonów. Ważne, że nic sobie nie zrobiłem. Cały, nie pobdzierany mogłem wrócić do domu.

Na koniec tradycyjne wręczenie dyplomów i medali. Mało juz z tego pamiętam bo siedząc na trybunach czułem jak odpływam powoli. Moje nazwisko rzucone przez organizatorów wyrwało mnie z krótkiej drzemki. Okazało się, że jstem najlepszym zawodnikiem z miasta Zambrowa. W nagrodę dostałem talon na darmowy przegląd samochodu w warsztacie Zygmunta. To i tak lepiej niż rok temu.

Przejechałem 14 okrążeń , zwycięzca dla porównania pokonał ich 23 w tym samym czasie. Ja 478km on 733. Taką różnice klas reprezentujemy. Czy się martwie z tego powodu? W żadnym wypadku. Znam swoje możliwości i ograniczenia,żeby równać się z ludźmi, którzy tak jeżdżą. Szacun dla nich się należy i podziw pełen z mej strony. Ja jestem w sumie dumny ze swjego wyniku. 

Na koniec, jeśli ktoś wogóle to czytal. Założyłem zrzutkę na nowego rumaka. więc pod tym linkiem znajdzie jej namiary. Wesprzesz będę bardzo wdzięczny, nie też nic się nie stanie.

                                                                    https://zrzutka.pl/9z7saz

Ostrów Mazowiecka

Sobota po wielu dniach i nocach totalnego zimna przywitała mnie pięknym słońcem i przyjemną temperaturą. Nic tylko wsiadać na rower. Dostałem zielone światło od rodzonej żony pod warunkiem, że wrócę przed 14 na obiad. Poza tym musiałem być pod telefonem, bo synek w każdej chwili mógł zadzwonić z prośbą o podwózkę. Gdzie tu jechać, no gdzie? Wsiadłem z nastawieneim, że pokręcę się wokól tak zwanego komina. Ale przypomniałem sobie pewien obiekt, który chciałem sfotografować w Ostrowi Mazowieckiej.

Nim jednak dojechałem to na chwilę zatrzymałem się w Prosienicy. Tu po obu stronach drogi S8 znajduje się conajmniej trzy schrony z czasów sowieckich. Zostały one wybudowane na początku lat 40 XX wieku. Tworzyły one linie umocnień i fortyfikacji, którą później nazwano Linią Mołotowa. Nazwa ta pojawiła się jednak dopiero w latach 80-tych. Miała za zadanie stać się barierą nie do przejścia dla niemieckiej armii. Okazało sie bezużyteczna. Wybudowana zbyt blisko granicy, przez co Niemcy mieli doskonałe rozeznanie o położeniu bunkrów. Nie należycie uzbrojona. Od lat trzydziestych w głębi Rosji funkcjonowała tak zwana Linia Stalina. Uzbrojona w sprzęt fortyfikacyjny. Lecz stratedzy doszli do wniosku, że lepiej przenieść uzbrojenie do jeszcze niewykończonych schronów na nowej granicy Rosji. Sprawozdania wykazywały, że prace są wykonane na tip top. Więc duża część uzbrojenia utkęła w magazynach, poszła gdzieś indziej. Zostały tylko grube ściany. Grube lecz nie zdolne zatrzymać ostrzału artyleryjskiego. W myśl sowieckiej zasady. Jeśli materiału ma starczyć na jedną budowlę, to na dobrą sprawę można z tego wybudowac pięć podobnych punktów. Wystarczy więcej piachu. Efekt już znacie.

 Piękny dom w Ostrowi Mazowieckiej. To on był celem mojego krótkiego wyjazdu. Pewnie na Mazurach nie rzucał by się w oczy, lecz na Mazowszu i to tym na pograniczy z Podlasiem? Hmmmm...żal mi bo nigdzie nie mogę dokopac się do informacji o nim. Ale dopiero wczoraj zacząłem szukać więc nie tracę nadzieji. Ciekawe kto był właścicielem, co za historia z nim się wiąże. Wróce jeszcze kiedyś do tego tematu. Niestety czas mnie gonił i trzeba było robić nawrót w kierunku domu. 

Deszczowa niedziela

Niedzielny poranek już był diametralnie różny od sobotniego. Zimno, padał deszcz i wszystko wskazywało, że w popłudniowych godzinach może wiać. Wszystkie nieszczęścia na raz. Co prawda Jacek pocieszał, że ok 17 będzie już na tyle sucho, że będziemy mogli podjechać do Ziołowego Zakątka. Po długich targach stanęło na 16 godzinie. Co z tego, gdy po 7 km dopadł nas deszcz. Całe szczęście, że po drodze trafiliśmy na wiatę i mogliśmy przeczekać ulewę. Niestety chmura poszła w kierunku, w którym mieliśmy jechać. Nie dość, że ryzyko deszczu to i mokra droga, która spowodowała by, że nasze buty po krótkiej chwili stały przemokły by. Decyzja, jedziemy w kierunku Ostrowi Mazowieckiej (znowu) bo radar nie pokazywał żadnego zagrożenia pogodowego. Mało tego, ucichł wiatr. 4km od naszego postoju droga nie nosiła śladu deszczu. 

Gdy Jacek uganiał się po łąkach za wielkim stadem bocianów ja skupiłem się na tym co najbardziej lubię. Symetrię. Czyli krótko mówiąć...miedze. Chyba mógłbym już całkiem niezły zbiór takich fotek nazbierać. Żołto - zielone pola, zielon - zielone. Takie drobiazgi a jednak cieszą moje oczy.

Muszę przyznać, że Jacek co raz częściej zatrzymuje się, żeby robić fotki. Stał się chyba bardziej zapalonym fotografem ode mnie. Oczywiście zaprzeczył temu, móiąć, że ja mam już tak wszystko obfotografowane, a on bidulek nigdy nie miał na to czasu. Wniosek??? Trzeba się rozglądać a nie kręcić jak szalony kolejne kilometry.  Nad horyzontem wypiętrzyła się  pięknie chmura, która trochę mnie niepokoiła. Co prawda Szaman Jacu zarzekał się, że stoi ona gdzieś na wysokości Białegostoku lub nawet dalej, czyli około 100km od nas i nie grozi zmyciem nam dupek. Ale nie ukrywam, że tak trochę z niedowierzaniem do tego podchodziłem. Tym razem nie mylił się i udało się nam dotrzeć bez kolejnej porcji deszczu za kołnierzem.

...czyli czemu nie pojechaliśmy na Podlasie?

(mają inni, mam i ja...sezon na zdjęcia wśród rzepaku uważan za otwarty)

Od piątkowego popołudnia główkowaliśmy się, gdzie jechać w niedzielny poranek. Ja najchętniej pojechałbym tradycyjnie gdzieś na Podlasie. Mam już kilka upatrzonych miejsc, któe chciałbym obejrzeć. No cóż, jak mói przysłowie...człowiek planuje, Bóg myśli, że żartuje. Prognoza na niedzilę, bardzo silny wiatr a w godzinach popołudniowych deszcz. Jacuś "szaman" stwierdził, że o 14 będzie niezła pompa. Wiatr w porywach do 35 węzłów...fajna zabawa się szykuje.

Poranek przywitał mnie ciężkimi chmurami oraz temperaturą na poziomie 6C oraz sms-em od Jacusia, że się szykujemy i o godzinie 6 start na zachód. Wyszukał jakiś wiatrak, który możemy obrać za punkt naszej niedzielnej wycieczki.

(Twierdza Różan. Robi wrażenie swoimi grubymi murami)

Z tym, że po drodze zawitaliśmy do Różana. Dwa lata temu mieliśmy tu postój w drodze do Torunia. Przygotowująć tamtą trasę oraz z samej już drogi pamiętałem, że były tu gdzieś w pobliżu, jakieś pozostałości po Twierdzy Różan. Okazało się, że są i to nawet blisko więc możemy do nich zajrzeć. Na zdjęciach widać jak grube były mury tej fortyfikacji, którą Rosja carska zaczęła budowac w 1902 a ukończyła w 1905 roku. Miała ona bronić przeprawy przez Narew. Co prawda obecnie jest zadrzewina i niewidoczna lecz w tamtych czasach wznosiła się na skarpie nad rzeką.

(Twierdza Różan. Fort I wybudowany w latach 1902-1905)

Podobnie jak Piątnica pod Łomżą, Modlin czy też inne twierdze nad Bugiem i Narwią nie na wiele się zdały. Broniły się dzielnie, lecz pozostały nieruchome. Wojska niemieckie w czasie I Wojny Światowej obeszły ją i przeprawiły się zmuszając załogę do wycofania się. W okresie międzywojennym niby stanowiła ogniwo umocnień obronnych, ale bez większego znaczenia. 

 (Trochę przygnębiający widok. A te ciężkie chmury tylko dopełniają całej tej smutnej scenerii) 

 Mamino. Wieś z dla od szosy, niczym specjalnie się nie wyróżnia na tle innych wsi. Może tylko tym, że stoi w polu stary wiatrak. Jak wiele innych tak i ten chyli się ku swojemu upadkwi. Wpisany do rejestru zabytków i co...i nic. Stoi i niszczeje. Należy on do kategorii paltraków. Nie wiedziałem nawet, że coś takiego jest. Znałem kożlaki i holendry, ale paltrak? Była to otóż konstrukcja dużo solidniejsza od kożlaka. Tamten był umiejscowiony na czymś jakby koźle, miał słup nośny wokół, któego był obracany. Poltrak był już dużo bardziej solidną konstrukcją. Miał łożyskowaną tarcze obrotową, która pozwalała ustawić młyn w stosunku do wiatru. Robiło się to przy pomocy koni czy też innego kierata.

(Ostrołęka. Mauzoleum poległych w bitwie 26 maja 1830 roku pod Ostrołęką)

Po odwiedzieniu wiatraka przyszła pora na ustawienei dalszej marszruty. Nie ukrywam, że wiatr trochę mi dokuczył. Jacek też specjalnie nie cackał się nade mną, więc zaczełęm tesknię spotykać na drogowskaz w kierunku Ostrołęki. Jazda z Jackiem ma swoje zalety, lecz ostatnio tak się zaniedbałem i zapuściłem, że jestem totalnie bez formy. Dystans 200km w szybszym tempie staje się problemem. Na szczęście okazało się, że deszczowa chmura zaczyna nas ścigać i trzeba zrezygnowac z podróży przez Kurpie.

 (Ostrołęka, ciekawy most na Narwi, zabytkowy ratusz a przed nim pomnik Jóżef Bema, który szarżą swoich żołnierzy uratował wojska polskie przed totalną klęską)

W Ostrołęce mieliśmy istny dzień dziecka. Trzeba Wam wiedzieć, że mimo wielu atrakcji, jakie oferują Kurpie nie lubimy jeździć przez Ostrołękę. Powód...wszędzie na ulicach zakaz jazdy rowerem. Niby są ścieżki rowerowe i chwała włodarzom, lecz czy któryś z nich wsiadł na rower przed jej odbiorem? Non stop wysokie krawężniki z rynienkami odprowadzającymi wodę. Wszystko ok, ale uwierzcie mi, trudno po tym jechać na szosównce tym bardziej, że czas Cie goni. Kilkaset metrów pokonaliśmy ścieżka i w końcu Jacek zjechał na ulicę. Minęliśmy chyba ze trzy znaki zakazu poruszania się rowerem i nagle zza moich pleców wynurzył się radiowóz policyjny. Ocho...będzie się działo....ale o dziwo minął mnie, minął Jacka na kolejnym zakazie ruchu rowerem po drodze i pojechał. Ufffff...dziękujemy!!!!

 (spotkane po drodze co ciekawsze kościoły. Sypniewo i Troszyn to świątynie wybudowane na przełomie lat sześćdziesiątych. Ten wyglądający na nastarszy z nich to odbudowany kościół w Kleczkowie. Podobnie jak ten w Wiżnie czy Rosochatem powstał w XV wieku, ale podczas wojny został doszczętnie zniszczony. Zostałpo wojnie odbudowany)

Gdy tylko wydostaliśmy się ze stolicy Kurpi, pomknęliśmy ku domkowi. Wiatr w plecy dawał możliwość dość szybkiej jazdy przy niewielkim wysiłku. Po minięciu Troszyna nawet zaczął kropić deszcz. Lecz nie zatrzymywaliśmy się i deptaliśmy jak to mówią zmotoryzowani... "ile fabryka dała". Na szczęście my odbiliśmy w kierunku Śniadowa czyli lekko na południe chmury nadal sunęły na zachód. W pobliżu Szumowa, czyli jakieś 20km od domu słonko tak przygrzewało, że czułem się lekko zgotowany. Tempo, podjazdy i bardzo silny boczny wiatr zaczął wysysać resztki moich sił. Jacek jakby nic zapierniczał przed siebie i od czasu do czasu tylko oglądał się, czy jeszcze nei zszedłem z tego świata.

 (A to my jak zwykle w głupich pozach)

Czy jesteśmy walnięci? Chyba całkiem dobrze. Jeśli weźmiemy pod uwagę siłe wiatru, oraz nadciągający deszcz, postanowiliśmy mimo wszystko dokręcić do 200km. Efekt...jechaliśmy pochyleni na bok pod kątem chyba 45 stopni, żeby tylko wiatr nas nie powalił. Całe szczęście, że trzeba było nadłożyć jakieś 4km drogi przez mękę. Podsumowując. Całkiem fajna trasa i myślę, że jeszcze tam wrócimy, oczywiście pomijając Ostrołękę, która jest naszym koszmarem.

...kolejnych fajnych miejsc do pokazania ludziom

(przecudnej urody cerkiew w Sakach)

Kolejna majowa niedziela za mną , mogę uporządkować myśli i podzielić się wrażeniami z podróży. A podróż była bardzo długa bo prawie 250km. Oczywiście, zmotoryzowani by tego nie odczuli, lecz ja na rowerze i do tego samotnie, troszkę nadszarpnąłęm zdrowia. Co zobaczyłem i jak to się wszystko toczyło...zapraszam do posłuchania. 

Wiedziałem od kilku dniu, że nie moge liczyć na obecność Jacka. Będę musiał sam ze sobą na sam, walczyć ze swoimi słabościamu. Po śniadaniu na rower, który po ostatniej podróży nie był już tak niezawodny jak poprzednio. Nie myślę na razie o jego zmianie, ale tu piszczy, tam skrzypi. Tu przerzutka nie działa a tam coś terkocze i puka. Ile z tego jest prawdziwe, a ile to tylko wymysł mojej wyobraźni? Przekonam się o tym po drodze. 

(gdy odwróćiłem się, ukazał mi się piękny widok. W oddali kopuły bazyliki w Hodyszewie)

Start. Pierwszy raz mam ochotę jechać i notować moje wrażenia. Ale po jakieś godzinie zapominam już o postanowieniu, po 3 mam ważniejsze sprawy na głowie. Poranek chłoodny więc na koszulkę bluza i kamizelka, która ma mnie uchronić od chłodnego wiatru. Na nogi pończoszki. W sakwach picie i jedzenie. Kilometr za kilometrem, pierwszy odcinek bez większych atrakcji. Słonko pojawia się zza chmur i wiec pierwsze zdejmowanie kolejnych warstw. Bluza i kamizelka trafiaja do sakw, ale rekawki i nogawki pozostają. Przy okazji krótkiego postoju odkrywam, że za plecami miałem cudowny widok, który mogłem tak łatwo przeoczyć. Nad żóltymi polami rzepaku, w oddali błyszczały kopuły bazyliki w Hodyszewie. Fotografi z komórki  nie jest w stanie oddać piękna całemu temu widokowi. Ale dość eho i ahom...czas ruszać, bo droga daleko przede mną.

(Stryki. Cerkiew na cmentarzu oraz kapliczka we wsi w żótej oprawie)

Pierwszy na liście punktów, które muszę odwiedzić w gdzieijszej wędrówce to cmentarz w Strykach. Oczywiście gps sobie, życie sobie. Okazuje sie, internet pokazywał cmentarz przy innej odnodze drogi i przejechałem z kilometr leśnym duktem nim zorientowałem się , że to inna droga.

Sama cerkiew nie powala na kolana. Z drugiej strony po wizycie w Ploskach i Puchłach, trudno będzie je czymś przebić. Okazało się, że błądząc w drodze do niej zahaczyłem o miejsce, w którym ona pierwotnie stała na przełomie XVIII i XIX wieku. Była ona tłem konfliktu między prawosławnymi i unitami. Biskupi zarzucali proboszczowi, że bez ich zgody wybudował ją i próbuje przeciągnąć do siebie wiernych prawosławnych.  W końcu przeniesiono ja na cmentarz w Strykach. Wyczytałem, że najstarsze nagrobki pochodzą z końca XIX wieku. Mnie się zdawało, że widziałem daty 1820 któryś, ale to może był krzyże wotywne a nie groby.

(Mała składanka z widoków jakie miałem szczęście zobaczyć po drodze)

Orla. Od mojej ostatniej wizyty na jesieni, przed synagogą pojawiły się kompozycje przestrzelne, nawiązujące do starych sklepików żydowski. Widać co raz więcej turystów odwiedza to miejsce i ktoś wpadł na pomysł, żeby wykorzystać to do promocji miasta. 

(Orla to przede wszystki stara synagoga, ale i wiele innych obiektów godnych odwiedzenia. Dziś na nich się skupiłem)

Przy okazji trochę pokręciłem się po miasteczku, zajrzałem na cmentarz, gdyż w poprzednich wizytach nie znalazłem odpowiedniej motywacji, żeby tam zajrzeć. A na nim oprócz całkiem miłej dla oka cerkwi, groby z czerwoną gwiazda na nagrobkach. Należały one do poległych radzieckich partyzantów, którzy walczyli z hitlerowskim najeżdża w walce o niepodległość Polski (?). Trochę dziwnie się to teraz czyta, ale nie będę się wgłebiać w ten temat. Po drodze z Orli do Sak, które były moim głównym celem podrózy, przejeżdżałem przez wieś Zaleszczany. Tam natrafiłem na pomnik ofiar pacyfikacji wsi przez oddział "Burego". Tekst na tablicy pamiątkowej trochę mnie zaskoczył. Bo w okresie wynoszenia na piedestały "żołnierzy wyklętych" i wybielania wszystkich ich zbrodni, tablica (co prawda z lat 60 XXw) określa jasno co i kto zamordował mieszkańców Zaleszczan. Mało tego, kilkanaście lat temu zaczęto promować wersję, że mieszańcy sami byli winni tej zbrodni.

 ( pomnik ofiar oddziału Burego w Zaleszczanach)

Saki. Wspominałem, że po wizycie w Ploskach i Puchłch trudno mi zweryfikować mój osobisty ranking uroczych cerkwi. Gdy w końcu dotarłem na tamtejszy cmentarz, musiałem na nowo przetasować kilka pozycji. Które miejsce? miedzy 3 a 5. A to uważam na bardzo wysokie. Po pierwsze ładny kolor, jej wyjątkowość z powodu tych kilku przedsionków i to w ukłądzie schodkowym. Naprawdę uważąm, że warto było się tułać te set kilometrów, żeby ją naocznie zobaczyć.

(cerkiew w Sakach) 

Niby czas mnie nie gonił, deszczu nie zapowiadali, więc nie miałem powodu śpieszyć się gdziekolwiek. A co tu dużo czarować, to była dopiero połowa i to ta łatwiejsza połowa mojej wędrówki. Przede mną pozostał powrót. Lecz jeszcze jedno miejsce chciałem odwiedzić. Kleszczele. Tyle razy w ostatnich latach przejeżdzałem przez te miasto i nie było okazji na zatrzymanie się, zrobienie kilku fotek. Miasto pamiętam z mojej pierwszej długiej wyprawy. Za namową gościa z Mielnika, wracaliśmy z Grabarki okrężną drogą przez Kleszczele i Bielsk Podlaski. Teraz dystans robiłby wrażenie, ale wtedy to był mega wyczyn. Miasto obecnie przechodzi remont drogi, więc nie dość, że wahadełka, objazdy to jeszcze dziury i progi.

 (Kleszczele. Jedna z trzech cerkwi oraz stara stacja kolejowa) 

W końcu też dojechałem pod starą stację kolejową w Kleszczelach, która obecnie straszy swoim wyglądem, lecz dawniej musiała to być piękna budowla. Pamięta ona czasy koleji Petersbursko -Warszawskiej. Szkoda, że niszczeje i nikt nie ma pomysło na to co dalej z nią. Za kilka lat pewnie ktoś ją kupi i z jakiegoś niedopatrzenia lub zwykłego zapruszenia ognia spłonie.

Krótki odpoczynek na schodach dworca, kilka cukierków i puszka cytrynowego raidera. Na liczniku 130km, a przede mną jeśli nic się nie wydarzy i nie pomylę dróg to jakieś 110km. Słońce przygrzewa, robi się ciepło na tyle, że nawet komin, który służy mi za maskę zaczyna przeszkadzać. Krótkie obliczenia, co za a co przeciw i podejmuję decyzję, że wracam przez Milejczyce i Dziadkowice. W pewnym momencie rozjazd Siemiatycze - Dziadkowice. Wybieram te ostatnie i okazuje się, że to był błąd. Trafiam na 4km kocich łbów. Nie na żarty boje się, że tym razem może skończyć się całkowitym rozsypaniem steru. Kocie łby z 100-200 metrowymi łachami szutru. Szutr w takich chwila jest gładki jak asfalt. Naglę przez drogę, która wiedzie przez las przebiega stado dzików. To chyba mój  pierszy tak bliski kontakt z nimi. 3 albo 4 dorosłe i cala gromada warchlaczków. Po przebiegnięciu ostatniego warchlaka odczekałem chwilę, żeby nie trafić na jakiegoś zapomnianego i zagubionego warchlaka. Bo gdyby którys odyniec albo maciora ruszyły by mu z pomocą to mogło by byc wesoło. 

(Czwarty król do kompletu)

Po przejechaniu 243 km i sędzeniu 13 godzin na jeździe wróciłem do domu. Łapki i kolana spalone. Zmęczony, ale zadowolony z udanej wycieczki. Przede wszystkim ta cerkiew w Sakach. Odwiedziny w Kleszczelach. I nawet ta przygoda z dzikami. To jest urok tych moich wędrówek. Noc niestety była ciężka. Już wieczorem organizm zaczął reagować na przegrzanie i okropnie mną telepało. Ale już tak czasem bywa...trzeba zapłacić za szaleństwa. Gdy zapomnę i bólu i zmęczeniu, przyjdzie pora na planowanie kolejnego wypadu. Gdzie, jeszcze nie wiem. Zobacze.

....czyli jak Bóg kocha szaleńców i rowerzystów.

(cerkiew z zielonymi wieżami to parafialna z Ryboł. Niebieska stoi na cmentarzu w Pawłach)

Zakończyłem chyba poprzedni wpis na powrocie z Koźlik do asfaltu. Jejku...jak ja tęskniłem za asfaltem. Nie pozwoliłem nawet Jackowi złego słowa powiedzieć, na ten nierówny i dziurawy dywanik jaki nas prowadził na powrót do DK 19. 

Kolejnym naszym celem miała być cerkiew w Puchłach oraz w Trześciance. Nie wiem czy Jacuś zdawał sobie sprawę z upływającego czasu i drogi jaka nas czekała. Krótko ujmując, ponad 100km powrotu do domu i kolene 10km piachu. Ale jak już wcześniej uprzedziłem w domu, powrót był przewidziany nawet około 21 godziny. Po pikniku w Koźlikach, pęlni nowych sił ruszyliśmy "dziewiętnastką" na północ przez "Wędrowny Most" na Narwi do Ryboł. Tradycyjna sesja pod cerkwią cmentarną na zakręcie drogi, gdy Jacek rozbierał się z gatek, ja pojechałem pod kolejną z cerkwi. Ta parafialna, obecnie dość dobrze widoczna mimo dużego zadrzewienia wokół. Nie zawsze udaje mi się ją ładnie ustrzelić. Gdy zsiadłem z siodełka aż mi się noga ugięła. Nie z wrażenia a z bólu. Dosłownie nie mogłem zrobić kroku. UUUUUUUUU....dawno już nie czułem się taki niedołężny. Kilka kroków, żeby przejść przez ulicę sprawiło mi naprawdę dużo bólu. No tak, a do domu daleko. Jacek dojechał do mnie. Kilka fotek domków, konsultacja gdzie i którędy jedziemy. On i Waldek, który suma sumarum nie pojechał z nami, koniecznie do Kaniuk. Kolejne 4 kilometry prowadzenia roweru po piachu. Ból kolana. Dobrze, że Jacek jednak dał się namówić na odpuszczenie tej malowniszej w sumie wioski.

(Puchły. Nie tylko moim zdaniem, najpiękniejsza cerkiew Podlasia) 

Pawły przywitały nas pięknymi domkami, lecz tym razem chciałem dojechać do cerkwi cmentarnej na tutejszym cmentarzu. Tyle razy przejeżdżałem przez tą wieś a nigdy nawet się do niej nie zbliżyłem. Trzeba przyznać, że pięknie się prezentuje. Stoi na wzgórzu i jakby z czułością patrzyła na swoich wiernych, którzy zlegli u jej stóp przez te kilka wieków. Po spacerze między starymi i juz nowymi grobami. Kilku zdjęciach, pada z ust Jacka nieciekawa informacja. O 18 może a o 19 napewno będzie nad Zambrowem padało. Jeśli mamy dojechac z suchymi dupkami do domu to trzeba się zbierać. Odpuszczamy Trześciankę na inną okazję, ale Puchły zaliczamy mimo wszysko. Najwyżej troszkę zmokniemy.

 (w lesie, skryta przed oczami natrętnych podróżnych, kaplica pw. Ikony Kazańskiej Matki Boskiej w Pańkach)

Godzina 15.20 około 150km na liczniku. Postój na przystanku w okolicach wsi Pańki. GPS pokazuje lekko pona 70km do domu. Dwie i pół godziny jazdy. Czyli około 18 będziemy w domu a może nawet wcześniej gdyż wiatr mamy sprzyjający. Ostatnio nie przykładałem się do jazdy jak to robi Jacek. Czuje już pierwsze oznaki zmęczenia. Dawno już nie dawałem Jackowi zmiany. Pierwszy kryzys dopada mnie po zjechaniu w kierunku Doktorców. Silny przeciwny albo boczny wiatr odbiera mi siły. Głowa spuszczona, wzrok wbity w przednie koło. A do domu daleko. Kilometry się dłuża. Dobrze, że Jacek ciągnie i nie ogląda się na mnie. Jeden, drugi wafelek. Trochę cukru dodaje mi sił. Zmiana kierunku a co z tym idzie wiatr lekko w plecy. Uffff....jakoś to będzie.

(mam nadzieję, że ta prowizorka trochę potrzyma)

 W Łapach Jacek wybiera drogę przez Gąsówkę. Śmieję się, że widać mało ma trzęsenia bo czeka nas pond 1km kocich łbów. Nie zna życia ten, kto nie przejechał kolażówką po brukowanej drodze. Trzęsie, nadgarski bolą. Poboczem też ciężko bo koła się w piachu zakopują. NAGLE!!!!!! Ster mi został w ręku a rowar poleciał na bok. Oczywiście ja wraz z nim. Dobrze, że było piaszczysto. Okazało się, że śruba w mostku puściła, rozkręciła się na dzisiejszych wertepach. Na szczęście wywaliłem się gdy w pobliżu byli ludzie. Okazało się, że jeden z nich to mechanik. Znalazł mi odpowiednich rozmiarów śrubę z nakrętką. Klucz i dość sił, żeby to wszystko poskręcać. Linki od przerzutki wypadły, od hamulców to samo. Troche czasu nam zajeło ogarnięcie tego bałaganu. Dziękuje...dziękuję. Kiedyś wrócę z sześciopakiem, żeby podziękować. Kolejny anioł na mojej drodze. Już chciałem wybierać numer Maćka, żeby przyjechał po ojca. 

Po tym wszystkim, jakoś powoli ruszyliśmy do domu. Ile czasu mogło nas to kosztować? Zdążymy przed deszczem? Jakby tego było mało to jeszcze Jacek zafundował nam dodatkowych kilka kilometrów, bo wybrał nie ten skrót. A mówią, że ja skracam drogi. Na szczęście bez problemów i o suchej stopie wróciliśmy do domu. Coś około 19 zameldowałem się w domu. 19,40 zaczął padać upragniony deszcz. Wyszscy go od dawna wyglądali. Myśmy go przywieżli ...hehehehehe. Dobrze się nie pośpieszył.

Tak to tym sposobem, odwiedziliśmy piękne miejsca, zaliczyliśmy gumę Jacusia i moją katastrofę. Na szczęście wszystko dobrze się skończyło bo jak sobie zawsze powtarzamy....

BÓG KOCHA WSZYSTKICH LECZ SZALEŃCÓW I ROWERZYSTÓW SZCZEGÓLNIE

...gdy nie wiadomo co można a czego nie można w czasie zarazy

Jak to bywa w życiu. Jest pomysł i wypadało by go zrealizować, lecz piętrzą się problemy. A to zbyt krótkie dni, później przyszła epidemia i nie można było ruszyć się bez oglądania się za placy czy aby policja nie ma zamiaru zatrzymac nas za łamanie ustawy o zapobieganiu rozprzestrzeniania się koronawirusa. Ploski, Ploski, Ploski...co rusz wracał temat tej wsi. Co ma w sobie, że chcieliśmy tam jechać? Jest kilka rzeczy, które nas ciągną w tamte strony. Przede wszystkim to piękno, cisza i spokój. Chyba żadna inna kraina w Polsce nie ma tyle do zaoferowania co Podlasie. Kolorowe domki, drewniane cerkiewki. Mili i pomocni ludzie. Ciągnie nas tam z Jackiem, oj ciągnie. 

Tradycja, Tradycja...
Tradycja!
Tradycja, Tradycja...
Tradycja!

Kto dzień po dniu na dom zarabiać musi,
Bo chcą jeść codziennie żona oraz dzieci?
Kto swą modlitwę odmawiać rano zwykł,
Kto przed wszystkimi ma tu głos?

 Co prawda to są słowa ze "Skrzypka na dachu", ale chyba oddają ducha tych pięknych terenów. Nie moge wyjść z zachwytu gdy zaglądam do Plutycz, gdy widzę, że domków nie ubywa na rzecz nowych "szlacheckich dworków". Tradycja, tradycja, tradycja. Kolorowe domki, krzyże obwiązane ręczniczkami. To jest właśnie tradycja. Coś co żyje i jest namacalne. Z rozmów wynika, że co prawda jest wśród nich dużo nowych mieszkańców, którzy porzucili wielką płytę, ale mimo wszystko dbają o te piękne miejsca. 

Nasza wędrówka biegła przez Hodyszewo. Przed nim jest lekkie wzniesienie. Podjeżdżająć z pola rzepaku wyłania się kopuła tutejszej bazyliki. W takich chwilach żałuje, że nie mam lepszego aparatu, większej wiedzy o fotografii, gdyz zdjęcie cyknięte komórka nie jest w stanie oddać piekna widoku. Może kiedyś pokusze się o wyjazd specjalnie o poranku, żeby spróbować swych sił z aparatem. Tym razem muszę się tylko tym co zapadło w mej pamięci. Żółty rzepak, zielone łodygi i kopuły bazyliki w oddali.

 Ploski. Kiedyś zobaczyłem zdjęcie brązowej cerkwi z niebieskimi wieżami. Pomyśłałem, że ktoś ma cholerne szczęście. Trafił na taki moment w remoncie świątyni, że udało mu się uchwycić tą przemianę z jednej w drugą barwę. Bo trzeba Wam wiedzieć, że kolory światyń są przyporządkowane patronom. Niebieski to kolor maryjny oraz Archanioła Michała. Zieleń Archanioła Gabriela a brąz innym świętym. Na fali odnowy, konserwatorzy bardzo często nie zgadzają się z przywracaniem barw świątyniom, gdyż uważają to za przejawwpływu Cerkwi Rosyjskiej. Jakie było moje zdziwienie gdy dowiedziałem się, że cerkiew pw. Przemienienia Pańskiego w Ploskach jest świeżo po remoncie i taki wygląd pozostanie na dłuższy czas.

Sama wieś mimo, że nie jest (chyba) na Szlaku Otwartych Okiennic, to moim skromnym zdaniem powinna znaleźć się tam bez dwóch zdań. Czysta, zadbana. Bardzo dużo kolorowych domów z informacją o naclegach. Aż kusi, żeby tu kiedyś przyjechać. Kto wie co przyniesie życie? Jak to już z nami bywa, oczy pocieszyliśmy i pora była ruszyć dalej, to jest do Koźlik. Spodziewałem się 5 kilometrów ciężkiej drogi, lecz ta była z kategorii "sennego koszmaru rowerzysty". Szuter przechodzący w pylisty piach, po którym szybciej było by nieść rower niż go pchać czy nawet ciągnąc. Ale na co człowiek jest gotów się poświęcić by dotrzeć do wyznaczonego celu.

 

NOWOGRÓD

Są takie miejsca, takie trasy i takie chwile gdy wracam do tych dni gdy zaczynałem swoją przygodę z turystyką rowerową. Już chyba wspominałem początki. Zakup roweru, w którym odpadała korba pedału. Jego ciężar oraz dystanse jakie na nim pokonywałem. Pierwszą  najdłuższą trasą był samotny wyjazd do Zuzeli. Zaś pierwszym "kolarskim" marzeniem był dojazd do Nowogrodu.

Ileż to prób podejmowałem dojazdu do Nowogrodu. Najdalej dojechałem do Szczepankowa, które jest raptem o jakieś 10-15km oddalone, ale nie. Nie dałem rady? Bałem się, że nie wrócę? Chyba jednak mierzyłem siły na zamiary. Z tego to okresu pochodzi też wspomnienie kolegi Kurczaka, który też sam jeździł i wymienialiśmy się uwagami. W tamtym też czasie przyszło mu się zmierzyć z innym wyzwaniem i wygrać je. Pokonał nowotwór. Wygrał i wyjechał do Norwegii. Kilka miesięcy temu dowiedziałem się, że ponownie jest chory. Walczy. Niestety w ubiegłym tygodniu kolega powiedział mi, że odszedł do lepszego świata. Smutno mi się zrobiłe. Nie to, że był to mój bliski kolega, ale po prostu fajny i miły facet. Zawsze wspominam te chwile gdy rozmawialiśmy o wspólnym wyjeździe do Nowogrodu.

 Oczywiście w końcu pojechałem do Nowogrodu. Sam w niedzielny poranek 2 czerwca 2013 roku.  Co pamiętam z tego wyjazdu? Dumę? Nie bo był to już czas gdy dystans 100km był czymś astronomicznym. W 2012 roku przecież dojechałem z grupą do Przemyśla. Wjechać na górki, na które nie wszyscy z grupy dali radę podjechać. Nie było więc to aż tak wielkie wyzwanie jak kilka lat wcześniej a po prostu zaliczenie punktu docelowego. Później kilka razy jeździliśmy do Nowogrodu w grupie, jak również pokonywałem samotnie.

Jadąc w niedzielę z Jackiem przez Piątnice do Nowogrodu, właśnie przyszła mi na myśl ta refleksja i wspomnienie Kurczaka.

Co do samej niedzielnej trasy. Mieliśmy jechać na dłuższą, taka ok 200km lecz upragniony deszczyk pokrzyżował nam plany. Nie dość, że zimno to późno wyjechaliśmy. Z każdą chwilą robiło się troszkę cieplej. Pierwszy odcinek wiódł na Narwią odnogą Green Velo. Po minięciu Piątnicy wjechaliśmy na lokalną drogę przez Czarnocin i Pezy. Oj wytrzęsło nas zdrowo. Asfalt popękany i dziurawy pamiętający chyba wczesne lata Gierka. Ogólnie z krótkimi odcinkami dobrej nawierzchni to cały czas jechaliśmy po wyrwach i dziurach w asfalcie. Dopiero po nawrocie w Morgownikach nasza powrotna droga była już bardziej komfortowa. Widoki? Wiosna. Zieleń poprzetykana żółcią mleczy i błękitem nieba. Po minięciu Nowogrodu wjechaliśmy w obszar ciężkich chmur, ale na szczęście nie padało i nie wiało jak ostatnimi dniami. 

Kolejna niedziela, kolejne kilometry i godziny spędzone na świeżym powietrzu. Coż można dodać. Tęsknie za jazdą, za wysiłkiem, za nowymi wyzwaniami. Kiedy to wróci do normalności, kiedy skończy się obowiązek noszenia masek i unikania ludzi? Jak to mówił mój nauczyciel...pożyjemy, zobaczymy.